به گزارش چهارفصل، امام موسی كاظم عليه‌السلام فرمودند: لقمان پيوسته به پسرش می‌گفت: پسرم! دنيا درياست و در آن، گروه‌هاى بسيارى غرق شده‌اند پس بايد كشتىِ تو در آن، پروا كردن از خداى تعالى، و پُل تو ايمان به خدا، و بادبان كشتى‌ات توكّل باشد، تا ـ پسرم! ـ شايد نجات پيدا كنى؛ هر چند من گمان ندارم كه نجات يابنده باشى .

پسرم! چگونه مردم از آنچه وعده داده شده‌اند نمى‌ترسند، در حالى كه هر روز، از [عمر] آنان كاسته مى‌شود ؟! و چگونه كسى كه اجلِ پايان پذيرى دارد، براى آنچه وعده داده شده، مهيّا نمى‌گردد؟!
پسرم! از دنيا به اندازه نياز برگير و چنان در آن وارد نشو كه به آخرتت زيان رسانَد، و آن را چنان رها نكن كه سربارِ مردم شوى، و چنان روزه بگير كه شهوتت را قطع كند و روزه‌اى نگير كه از نماز، بازت دارد؛ چرا كه نماز، نزد خدا، از روزه بزرگتر است.

متن حدیث:

الإمام الكاظم عليه السلام: كانَ لُقمانُ عليه السلام يَقولُ لاِبنِهِ: يا بُنَيَّ، إنَّ الدُّنيا بَحرٌ، وقَد غَرِقَ فيها جِيلٌ كَثيرٌ، فَلتَكُن سَفينَتُكَ فيها تَقوَى اللّه ِ تَعالى، وَليَكُن جِسرُكَ إيمانا بِاللّه ِ، وَليَكُن شِراعُهَا التَّوَكُّلَ، لَعَلَّكَ ـ يا بُنَيَّ ـ تَنجو وما أظُنُّكَ ناجِيا!
يا بُنَيَّ، كَيفَ لا يَخافُ النّاسُ ما يوعَدونَ، وهُم يَنتَقِصونَ في كُلِّ يَومٍ، وكَيفَ لا يُعِدُّ لِما يوعَدُ مَن كان لَهُ أجَلٌ يَنفَدُ.
يا بُنَيَّ، خُذ مِنَ الدُّنيا بُلغَةً، ولا تَدخُل فيها دُخولاً يَضُرُّ فيها بِآخِرَتِكَ، ولا تَرفُضها فَتَكونَ عِيالاً عَلَى النّاسِ، و صُم صِياما يَقطَعُ شَهوَتَكَ، ولا تَصُم صِياماً يَمنَعُكَ مِنَ الصَّلاةِ؛ فَإِنَّ الصَّلاةَ أعظَمُ عِندَ اللّه ِ مِنَ الصَّومِ.