به گزارش  چهارفصل به نقل از  شبکه اطلاع رسانی راه دانا، بیش از یک سال از مذاکرات تیم هسته ای ایران به سرپرستی وزارت امور خارجه با کشور های 5+1 می گذرد.

در طول این یکسال همواره دولت بر ادامه این مذاکرات تأکید داشته است و با گره زدن مشکلات کشور به مذاکرات، نشستن بر سر میز مذاکرات را یک فرصت تاریخی برای کشور عنوان کرده است.

روحانی در مهر ماه سال جاری در گفتگو با فرید ذکریا، مجری و کارشناس معروف سی ان ان درباره مذاکرات هسته ای گفت: همه با هم باید از فرصت مذاکرات یک یک فرصت تاریخی است بهره ببریم.

محمد جواد ظریف هم در تیر ماه سال جاری در گفت‌وگو با کریستین امان‌پور، خبرنگار سی‌.ان.ان افزود: من فکر می‌کنم که مباحث جدی و کافی برای ما وجود دارد که بتوانیم این مباحث را ادامه دهیم.

او همچنین با بکار بردن واژه فرصت تاریخی اظهار داشت: این مذاکرات یک فرصت تاریخی برای همه ماست تا بتوانیم به جای حل بخشی از مسائل همه آن را حل کنیم.

این عبارات نشان می‌دهد که دولت مذاکرات را بیشتر از آنچه که در واقع وجود دارد مهم و حیاتی نشان می دهد که از این رفت و آمد ها با نام یک فرصت تاریخی یاد می کنند.

اما نکته جالب توجه دیگر این است که طرف های غربی به ویژه آمریکا نیز هم همین عبارات فرصت تاریخی به کرات استفاده کرده اند.

در مهر ماه سال جاری نیز وزیر خارجه آمریکا، جان کری در دیدار با آنگلا مرکل با تشکر از مواضع برلین در قبال مذاکرات هسته‎‌ای ایران گفت: «آلمان شریک حیاتی ما در مذاکرات 1+5 است؛ من و وزیر خارجه آلمان روز گذشته به تفصیل درباره اینکه چطور بتوانیم قدر این فرصت تاریخی را دانسته و ضمن کاهش تنش‌ها، به جهان ثابت کنیم که ما می‌توانیم به سمت یک جهان بدون سلاح هسته‌ای حرکت کنیم، صحبت کردیم».

از طرف دیگر وزیران خارجه فرانسه، آلمان و انگلیس خطاب به کنگره آمریکا در یادداشتی نوشتند که ما فرصتی تاریخی داریم که شاید هرگز تکرار نشود. در حالی که نگاه جهان به ماست، باید تهعد خود را به دیپلماسی نشان دهیم تا تلاش کنیم مسئله اتمی ایران را در مهلت تعیین شده از میان برداریم. این مطمئن‌ترین راه برای رسیده به راه‌حلی فراگیر و ممتد است که می‌تواند جهان و منطقه را امن‌تر سازد.

ادبیات مشترک میان مقامات غربی و دولت ایران نشان می دهد که آنها همه توان خود را برای به نتیجه رساندن مذاکرات هسته ای به کار بسته اند؛ اما با توجه به روحیه زیاده خواهی و خلف وعده های غربی ها که تاکنون حتی به مفاد توافقنامه ژنو هم پایبند نبوده اند چگونه می توان انتظار داشت فرصت تاریخی که مقامات غربی از آن یاد می کنند با فرصت تاریخی ایران در یک جهت باشد؟

درست است که اگر امریکا در قبال ایران به پیروزی در مذاکرات هسته ای دست پیدا کند، برای دولت اوباما دستاورد بزرگی حاصل شده است؛ اما بارها مقامات آمریکایی ادعا کرده اند که تا برچیده شدن تمام تأسیسات هسته ای در ایران تلاش می کنند و هدف اصلی آنها عدم دستیابی ایران حتی به فناوری های هسته ای است.

با این رویکرد غربی ها آیا فرصت تاریخی و مذاکرات موفقیت آمیز برای غربی ها را می توان یک مذاکره موفقیت آمیز برای کشور ایران دانست؟

انتهای پیام/گ