به گزارش پایگاه خبری تحلیلی چهارفصل، یادداشت از سید یوسف مرادی _ روزگاری احمدی نژاد گفته بود: "الان بچه مدرسه ای ها در انشاهای خود با موضوع در آینده می خواهید چه کاره شوید؟ با اعتماد به نفس می نویسند، وزیر و وکیل و رییس جمهور" و همچنین در جایی گفته بود:"اگر در گذشته گفته می شد که دانشمندان ایرانی فلان اختراع را داشته اند، همه مردم با شک و تردید به این مساله نگاه می کردند اما اگر امررز از پیشرفت های بسیار بزرگی در حوزه های هسته ای و فضایی سخن گفته می شود همه می پذیرند، این نشان دهنده ی بالا رفتن حس اعتماد به نفس ملی است".

احمدی نژاد راست گفته بود، او با تقویت عزت اجتماعی، از طریق زنده کردن شعارهای اولیه ی انقلاب اسلامی و حضرت امام(ره)، توانست، در درون جامعه ی ایرانی یک احساس قدرت مندِ اعتماد به نفس و عزت، ایجاد کند که در این مقال نام آن را کودکِ درونِ ایرانی ها گذاشته ام. که این کودکِ مغرور و عزت مند و سرکشِ درون ایرانی ها بعدها و در دولت روحانی و در هنگام پلمپ های گسترده هسته ای، به یک دردسر بزرگ بدل گشت.

جامعه ای که قبل از دولت احمدی نژاد و در سالهای بعد از جنگ، با فاصله گرفتن از فضای انقلابی دهه شصت، خود را در مقام رعیت و مدیران اجرایی را در نقش حاکمانی می دید که حتی حق پرسشگری هم ندارد و همچنین با شعار های قدرتمندِ تنش زدایی و گفتگوی تمدن ها در دوران اصلاحات ساختارهای نظم نوین جهانی را پذیرفته بود و با مساله ای چون تعلیق غنی سازی در اواخر دولت خاتمی هیچ مشکلی نداشت و آن را در تضاد با عزت ملی نمی دید را نمیشد در دهه ی نود به این سادگی ها اقناع کرد(البته در همین دوران اصلاحات به حقوق قانونی و حق پرسشگری اش به صورت تئوریک و نظری پی برد و از این بابت قدم های موثری برداشت).

احمدی نژاد هر اشتباهی که کرد، اما، عزت ایرانی را به همهٌ سطوح هرمِ اجتماعی ایران برد.

اما برعکس آن، در سالهای بعد از تحریم، دولت روحانی مجبور شد در جهت برجام و برای قانع کردن افکار عمومی، نسبت به پایین آوردن این سطح از غرور و عزت ایرانی اقدام کند، ایرانیانی  که در طول سالهای قبل از آن مغرور شده بودند و حتی دیگر قائل به تنش زدایی دولت اصلاحات هم نبودند و فراتر از آن  تحت تاثیر آموزه های دولتِ احمدی نژاد جایگاه ملت ایرانی را بالاتر از  کشورهای غربی می دانستند و حتی به این اعتقاد رسیده بودند که چرا چند کشور در شورای امنیت باید برای بقیه دنیا تصمیم گیری کند و انرژی هسته ای را حق مسلم خود می دانستند.

دولت روحانی با این کار تلاش کرد تا بتواند مسالهٌ هسته ای را آنگونه که اعتقاد داشت، در سطح جهانی، به روش مرسوم جهانی که دیپلماسیِ کدخدا -رعیت بود، حل کند.

لذا برای رسیدن به این هدف، مشکلات فرا روی کشور را از طُرُقِ مختلف به تمام سطوح جامعه ی ایرانی تزریق کرد، تا با همراهی افکار عمومی بتواند جام زهرِ عبور از دست آوردهای هسته ای را به قیمت نجات ملی به جامعه بخوراند.

دولت روحانی اکنون و بعد از سه سال هنوز متوجه نشده است، که این حجم فشار به یک ملتِ عبور کرده از بی سابقه ترین تحریم تاریخ بشر که دارای کودکِ درونیِ عزتمند، سرکش و مغرور بود، باعث به وجود آمدن یک آنومی (بیماری اجتماعی) به نام " احساس ناامنی اقتصادی" در درون جامعهٌ ایرانی شده و آن کودکِ درونی ایرانیان حالا به یک موجود زشت و کریه و بی آینده و گریزان از گذشته بدل گشته است. که این موجودِ بی آینده و بی سامان را می توان به یک " کارتن خواب" شبیه دانست.

دولت روحانی باید متوجه باشد که تاکید بیش از اندازه روی مواردی چون، "آب آشامیدنی ما ، محیط زیست ما و ... و همه چیز ما به رفع تحریم وصل است"، یا اینکه "در چند دهه آینده به خاطر بحران آب ٥٠ میلیون ایرانی مجبور به مهاجرت اند"، یا اینکه "سیستم دفاعی کشور ما با فشردن یک دکمه توسط آمریکایی ها نابود می شود" یا موارد بسیار دیگر، باعث شده است که امید به آینده در جامعه ایرانی رخت ببندد و به جای آن کودکِ شاد که از دوران اصلاحات نطفه اش تولید و در دوران احمدینژاد متولد و بزرگ شد، یک کارتن خوابِ افسردهٌ بی آیندهٌ گریزان از گذشتهٌ خود، در درون ایرانی ها جوانه بزند.

دولت روحانی بهتر است هر چه زود تر متوجه این مهم شود که این کارتن خواب های عصبانیِ درون قشر متوسط و متوسط به پایین ایران ،دقیقا تنها کسانی هستند که در سال ٩٦ امکان دارد پای صندوق های رای شورش کنند تا این دولت اولین دولت چهارساله ی بعد از انقلاب باشد.

روحانی راهی ندارد جز اینکه دست به یک هولوکاست در خصوص این کارتن خوابهای عصبانی بزند،کارتون خوابهایی که بهترین طعمه برای رقیب او محمود احمدی نژادند و بهترین خوراک برای تولید دوقطبی های تاثیرگذار که احمدی نژاد در آنها استاد است. کارتن خواب هایی که دوران کودکی خود را پشت سر گذاشته و در درون ایرانی ها در حال  مرد شدن اند.

صبح زاگرس

انتهای پیام/