به گزارش پایگاه اطلاع رسانی چهارفصل؛ انقلاب اسلامی با شهادت بزرگ مردی از نسل امام سجاد (ع) و از  تبار  یاران حضرت امام خمینی (ره) گره خورده است که هیچ گاه یاد و خاطرات شان  از اذهان ملت ایران قابل فراموشی نیست. 20 آذرماه 1360 یادآور شهادت شهید محرابی است که همچون مولا و مراد خویش امیرالمومنین(ع) برای ادای بندگی خویش قصد ورود به صحن و سرای و ملکوتی و سیر و سلوک با حضرت حق می گذارد تا در این وادی سراسر خلوص رابطه خالصانه عبد با معبود خویش را به استجابت درون نشیند.

روح متعالی و پرورش یافته این امام جماعت بی بدیل آنقدر با ولایت زمان خویش پیوند ناگسستنی می خورد که تاریخچه شیراز 600 تا 700 ساله را با نام خاندان باکرامت دستغیب می شناسند. بزرگ مردمانی که برای تبلیغ دین جد خویش حضرت اباعبدالله الحسین (ع) لحظه ای درنگ نمی ورزند و همچنان در آرزوی شهادت در راه ولایت و دینداری لحظه شماری می کند.

آری؛ آیت الله شهید عبدالحسین دستغیب با کسب فیض از آیات عظام برجسته روزگار، با پا در رکابی حضرت امام خمینی (ره) راه سره از ناسره را یاز شناخته و برای ریشه کنی طاغوتیان زمان با نفس قدسی خویش بیداد می نماید. برپایی مجالس و سخنرانی های شدیدالحن این مجاهد خستگی ناپذیر و نستوه  امان دولت ستم شاهی را بریده بود و جهل و سردرگمی ملت را در سایه سار آفتاب مکتب خویش برملا می ساخت.

این دانشمند نمونه و عالم علم به عمل از ایشان دژی مستحکم ساخته بود تا دشمن طاقت این فریاد و بانگ آزادی را نداشته باشد. بدین سبب بود که جبهه منافقین به همدستی عوامل ستم شاهی مدتها درصدد بودند تا با ریختن خون پاک این سربدار قصه حریت و مردانگی سکوت را در میان این همه هیاهو به وطن و علی الخصوص شهر انقلابی شیراز برگردانند.

نهایت ادب و تواضع این شهید والامقام به حدی بود که امام راحل وی را به عنوان معلم اخلاق و ادب معرفی کرده بود. اینجا بود که این شهید محراب در راه رسیدن به قصه محراب و درد دل با خدای خویش با وعده شهادت از پیش تعیین شده با یک عملیات انتحاری همچون عموی خویش حضرت ابالفضل العباس(ع)  با بدنی قطعه قطعه شده به دیدار جانان نائل می گردد. روحش شاد

انتهای پیام /