به گزارش پایگاه اطلاع رسانی چهارفصل؛ فریاد بی انتهای جوانان سرگردان در خیابانها، گواه آشکاری بر همه داشته های یک ملت است که این روزها به عنوان یکی از مشکلات چالش برانگیز برای دولت قلمداد می گردد. دانشجویان نا امید از دولت تدیبر و امید و رها شده  از درس و کتابت و فارغ التحصیلان کوی دانشگاه این روزها در کوچه های تنهایی به دنبال سنگ صبوری می گردند تا شاید دردهای خود را التیام ببخشند.

به راستی دولت یازدهم و دوازدهم آیا توانسته است  با "شعار جوانان را دریابید"  برای ریشه یابی معضل جوانان این مرز و بوم چاره ای بیندیشد؟  آیا جوانان  به این فهم عمیق و درک واقعی دست یافته اند که روح با لطافت جوانان در زیر سایه بی تدبیری دولت دچار پژمردگی گشته است؟ این آیاها و دهها آیای دیگر از جنس سهل انگاری در حق جوانان  موجب شده است که  در آخرین برنامه ریزی کلان دولت، سهم جوانان از بودجه 97 به اندازه مالیات بر افزوده وام ازدواجی می باشد که فی الحال با رکود بازار مزدوجین روبرو گشته است.

رقم اعتباری سهم جوانان در بودجه 97 آنقدر قابل تامل می باشد که اگر بخواهیم وضعیت بازار کار و اشتغال و همینطور تورم را در نظر بگیریم می توان به این مهم دست یابیم که افق آینده جوانان این مرز و بوم باید حالا حالاها در هاله ای از ابهام قرار گیرد.

شروع فریادهای دردآسای نیروهای جوان بعنوان نیروی فعال این جامعه به همین جا ختم نمی شود، همانطور که قصه سر درگمی و ناامیدی این حوزه هنوز در آینده ای نامعلوم و مبهم قابل بررسی می باشد. فریادی از جنس برباد رفتن نیروی جوانی به دلیل اختصاص نیافتن بودجه کافی در حوزه های مختلف بخصوص اشتغالزایی موجب شده است که محمد مهدی تندگویان معاون ساماندهی جوانان در رابطه با سهم جوانان در بودجه 97 می گوید: در حال حاضر 27 صدم درصد مالیات بر ارزش افزوده دخانیات در دل بانک‌های عامل تبدیل به وام ازدواج می شود که این مبلغ مربوط به برنامه ریزی و اجرای طرح‌های ملی جوانان نیست، بلکه این پول درصورت محقق شدن تنها به شکل وام به جوانان پرداخت می شود.

سهم ناچیز اختصاص یافته در بودجه 97 برای جوانان یعنی نادیده گرفتن قشر فعال و نیروی کارآمد کشور که می تواند به عنوان  نیروی بالقوه و بازوی محرکه کشور چرخ رونق اقتصادی و اجتماعی جامعه را از حالت رکود بیرون بیاورد ولی بعلت بی اعتنایی به این موضوع متاسفانه این همه انرژی و پتانسیل قابل درک، کسالت وار و در حالت باالقوه جای مانده است.

همانطور که در آمارها می شنویم بیش از 24 میلیون نیروی جوان در کشور وجود دارد که دغدغه اصلی این قشر همان مشکل اشتغال زایی و عدم بستر مناسب برای رونق کسب و کار می باشد که به دلیل نبود کارگاههای زود بازده، خود اشتغالی در دولت به درستی تعریف شده نیست و تا کنون هیچ مقام مسئولی نتوانسته در برابر خواسته های بحق جوانان این مرز و بوم جواب قانع کننده ای در مقام خویش پاسخ بدهد.

بزرگترین معضل  بیمارگونه حوزه جوانان، نداشتن برنامه ای مناسب جهت ساماندهی  نیروهای جوان جهت بکارگیری در چرخه رونق اقتصادی و واگذار کردن بازار سرمایه به نیروهای فعال کشور که به عنوان بازوی نیرومند و کارآمد تلقی می گردند. کنار زدن جوانان و بی اعتنایی به این مقوله باعث شده است که درصد کار در راستای اجرای اقتصاد مقاومتی پایین آمده و مغز متفکر و خلاق جامعه با رویکردی  مایوس و ناامیده کننده به آینده ای مبهم نگاه نمایند.

به نظر می رسد که دولت تدبیر امید با توجه به شعار هر دو دوره مبنی بر نگاه ویژه به حوزه جوانان آنچه در این راه مستاصل و جا مانده است همانا عدم برنامه ریزی مناسب برای سر و سامان دادن به این بخش است که کلید گم شده دولت تدبیر و امید هم به راحتی نمی تواند قفل زنگ زده آن را باز نماید.

به هرحال؛ قصه دردآلود جوانان ایران مربوط به دیروز و امروز نیست بلکه دردی کهنه و نهفته شده در دل بی تدبیری متولیان امری می باشد که سالهای سال به دلیل سهل انگاری در کالبد زمان ساری و جاری می باشد. استفاده ابزاری از جوانان تنها در شعارهای تبلیغاتی برای رسیدن نقطه هدف همانا به استهلاک رفته نیروی قدرتی کشوری است  که این روزها دچار خسران سیاست زدگی مسئولانی گردیده که هیچگاه نخواسته اند مرز و حدودی برای این امر قائل شوند.

آمار رو به فزاینده خودکشی، طلاق، ترک تحصیل  و روی آوردن به مواد افیونی در بین جوانان از نشانه های بی اعتنایی  مسئولان و بی اعتمادی به قشر فعال و کارآمدی می باشد که این روزها به عنوان بزرگترین مشکل چالش برانگیز در همه محاسبات و بیشتر در بودجه های سالانه کشوری  مورد نقد و بررسی است.

انتهای پیام /