به گزارش پایگاه اطلاع رسانی چهارفصل؛ غلامرضا تختی در روز ۵ شهریور ۱۳۰۹ در خانواده‌ای متوسط در محلهٔ خانی‌آباد در تهران به دنیا آمد.نخستین واقعه‌ای که در کودکی غلامرضا روی داد و ضربه‌ای بزرگ و فراموش نشدنی بر روح او وارد کرد، آن بود که مرحوم پدرش برای تأمین معاش خانواده ناچارشد خانهٔ مسکونی خود را گرو بگذارد. 

در سال ۱۳۲۹ به سبب علاقه به کشتی و ورزش باستانی به باشگاه پولاد رفت. به دلیل علاقه و استعداد وافری که نسبت به کشتی نشان داد مورد توجه مرحوم " حسین رضی زاده" مدیر آن باشگاه قرارگرفت.

غلامرضا، ورزش را از نوجوانی آغاز کرد. ورزش ابتدا برای او نوعی تفنن و سرگرمی بود. در همان اوان، خیال قهرمان شدن، مدتی او را به وسوسه انداخت اما از همان نوجوانی که تازه به فکر باشگاه رفتن افتاده بود، اعتقاد داشت که ورزش برای تندرستی و سلامت جان و تن هر دو لازم است.

تختی که پس از بازگشت از خوزستان( مسجد سلیمان) روانه خدمت سربازی شده بود، در سربازخانه با استفاده از فرصت ها و توجهات فراهم شده، به ویژه تشویق و حمایت دبیر وقت فدراسیون کشتی که در دژبان ارتش فعالیت داشت، تمرینات کشتی خود را بار دیگر آغاز کرد. تختی خود در این باره می گوید:" وقتی در سال 1328 در مسابقه بزرگ ورزشی( کاپ فرانسه) شرکت کردم، در همان اولین ضربه فنی شدم. اما تمرین های جدی و سختی که در پیش گرفتم، مرا یاری کرد تا حقیقت مبارزه را درک کنم، اگر چه شور پیروزی در سر داشتم، اما کار و کوشش را سرآغاز پیروزی می دانستم."

تواضع، افتادگی، جوانمردی، توجه به زیردستان و اخلاق نیکو از مهمترین ویژگی های جهان پهلوان تختی بود و هیچگاه مردم ایران فعالیت های او را برای کمک به مستمندان، افراد بی بضاعت و زلزله زدگان بویین زهرا فراموش نمی کنند.

تاخت و تاز در معتبرترین میادین ورزشی
جهان پهلوان غلامرضا تختی،‌ کشتی باستانی را در سال ۱۳۲۴ از زورخانه پهلوان «سید علی» آغاز کرد و ۵ سال بعد در ۲۰ سالگی در باشگاه پولاد زیر نظر حبیب‌الله بلور بطور حرفه ای وارد دنیای کشتی آزاد شد. تختی در همان سال نخست ورود به عرصه کشتی توانست قهرمان ایران شود و طی سالهای ۱۳۲۹ تا ۱۳۳۸ نیز این قهرمانی را تکرار کند.

تختی نخستین کشتی گیر ایرانی است که توانست در سه وزن مختلف صاحب مدال‌های جهانی و المپیک شود. او همچنین نخستین ورزشکار ایرانی بود که در سه دوره المپیک به مدال رسید. ‌افتخاری که بعدها توسط محمد نصیری و هادی ساعی نیز تکرار شد. در کارنامه جهان پهلوان تختی،‌ یک مدال طلای المپیک ۱۹۵۶ ملبورن و دو نقره المپیک ۱۹۵۲ هلسینکی و ۱۹۶۰ رم  و همچنین دو مدال طلای جهانی ۱۹۵۹ تهران و ۱۹۶۱ یوکوهاما و دو نقره جهانی ۱۹۵۱ هلسینکی و ۱۹۶۲ تولیدو به چشم می خورد. ضمن اینکه او در بازیهای آسیایی ۱۹۵۸ توکیو نیز توانست به مدال طلا برسد.

جهان پهلوان در طول تاخت و تاز ۱۴ ساله اش در عرصه های جهانی و المپیک با رقبای خارجی فراوان و نامداری دست و پنجه نرم کرد که از معروفترین آنها می توان به الکساندر مدوید از بلاروس و احمد آئیک از ترکیه، بوریس کولایف روس، دیتریش آلمانی، پت بلر آمریکایی و .... اشاره کرد.

تختی در دوران زندگی ورزشی‌اش رکورددار شرکت در المپیک‌ها و کسب بیشترین مدال از این آوردگاه بود. درچهار دوره المپیک حضور داشت و حاصل آن یک طلا، دو نقره و یک عنوان چهارم بود که در کشتی ایران این امر اتفاق نادری است. جهان پهلوان علاوه بر قهرمانی، به لحاظ منش و رفتار انسانی و سجایای اخلاقی پسندیده و جوانمردی و نوع دوستی شهره خاص و عام بوده‌است.

 او زندگی خود را وقف مردم کرده بود. شادروان تختی در ورزش باستانی و کشتی پهلوانی نیز دارای تبحر و مهارت بود، چنان که سه بار پهلوان ایران شد و هر بار کشتی‌گیران نامداری را مغلوب کرد.

وی چهار ماه پس از بازگشت از آخرین سفر خود (تولیدو، ۱۹۶۶) در آبان ماه سال ۱۳۴۵ زندگی مشترک خود را با همسرش آغاز کرد که حاصل آن تولد بابک در سال ۱۳۴۶ بود. پس از گذشت چهار ماه از تولد فرزندش، خبر درگذشت وی تحت عنوان خودکشی اعلام شد و همه را در اندوهی عظیم و بهتی شگفت‌انگیز فرو برد.

 روزی که شاه در برابر تختی تحقیر شد

در زمانی که خیلی ها برای دست بوسی شاه و چاپلوسی سر از پا نمی شناختند تختی هنگام دریافت مدال پهلوانی روبروی شاه ایستاد. سران کشوری و لشکری و امرای ارتش هم دور تا دور ایستاده اند. تختی قرار است بازوبند و مدال پهلوانی کشتی ایران را از شاه کسب کند، در حالی که بسیاری از سران به محض رسیدن به شاه ابتدا دست وی را می بوسیدند و خم می شدند اما تختی در ابتدا ایستاد تا شاه، مدال را دور گردنش بیاندازد و برای اهدای مدال مقابل محمدرضا شاه هم سر خم نکرد و شاه را وادار کرد دستانش را بالا بگیرد و مدال را بر گردن جهان پهلوان ایران بیندازد و بعد به نشانه احترام با شاه دست داد و خم شد که این خم شدن با چاپلوسی سران دربار بسیار فرق داشت. بسیاری از نزدیکان دربار از این عمل تختی ناراحت شدند و پس از مراسم او را شماتت کردند. چهره جهان پهلوان تختی در این عکس بسیار دیدنی است. روحش شاد و یادش تا ابد گرامی. 

ابرمردی که دیگر تکرار نشد
تاریخ ورزش ایران به وی‍ژه عرصه کشتی و گوش‌شکسته ها همواره شاهد ظهور قهرمانان ملی و بزرگی بوده که ایرانیان با موفقیت این چهره ها جشن گرفتند و با شکست شان اشک ریختند، ‌اما فقط یکی از آن ستاره ها،‌جهان پهلوان تختی شد. او یکی از معدود قهرمانان ملی ورزش ایران بود که در زمان شکست،‌ روی بازگشت به وطن و آغوش گرم هموطنانش را نداشت و بارها خود را به دلیل ناکامی در معدود میادین ورزشی ملامت می کرد. جهان پهلوان تختی همواره خود را بدهکار مردم می دانست. او با خیلی ها فرق داشت. او بر خلاف برخی از چهره‌های امروزی ورزش،‌ افتخارات ملی و عناوین قهرمانی خود را پله ترقی و پیشرفت خود نکرد و تمامی موفقیت هایش را نوعی ادای دین به کشورش و بدهی به مردم می دانست. مطمئنا به همین دلیل دیگر تکرار نشد و بعد از گذشت نیم قرن از زمان رفتنش به دیار حق،‌هنوز برای او سوگواری می ریزند و یادش را گرامی می دارند.

انتهای پیام/