به گزارش پایگاه اطلاع رسانی چهارفصل؛ روزها از پی هم می گذرد و ماهها و سالها به سرعت رو به پایان می رود و آنچه در این میان تعریف می شود همان بحث عمر در کالبد روزگار است که برای افراد و یا یک مجموعه تلقی می گردد. زمان برای ما تعیین می کند که در این مدت چه کسی هستیم و رد پایان چگونه سرموشت مان در قالب مدیریت زمانی و بهتر استفاده کردن مقوله وقت و زمان تفسیر می گردد.

در زبان محاوره ای و عامیانه باورها  بر این است که عمر چقدر زود می گذرد و اکثرا حاصلی ازاین فاصله زمانی عایدمان نمی شود. گاهی وقت ها کم حوصلگی و خسته شدن از گذر عمر در وجود بعضی از افراد موج می زند و این رخوت و سستی به دلیل هدفمند نبودن مدیریت زمان و بی اعتبار خواندن عمر می تواند بر تلف شدن وقت انسانها دچار گردد.

مشخص نشدن هدف، امید نداشتن به افق آینده و همینطور بی انگیزگی نسبت به زندگی و چطور گذر کردن عمر از دلایل مشخصی است که بی توجهی نسبت به این مولفه ها، روزمرگی در اتلاف عمر نمود پیدا می کند. در هنگامی که به شب می رسیم و به امید فردایی می نشینیم که هنوز طلوع دوباره عمر را برای خود تعریف نکرده ایم و به این مهم دست نیافته ایم که چطور باید ار این فرآیند قابل تامل نهایت استفاده را نماییم.

اگر به اطراف خود نگاه کنیم و در برخوردهای اجتماعی و نحوه پرسه زدن بعضی افراد در خیابانها نظری افکنیم به وضوح در می یابیم که سرگردان بودن مردم بخصوص جوانان نشانه بی اعتبار دانستن وقت است که به همین راحتی این گوهر گرانبها را از دست یم دهند و برای آینده خود هم هدف مشخصی تعیین ننموده اند.

قانونمند نکردن مدیریت زمان و نحوه عدم تربیت صحیح برای وقت شناسی در همان آغاز می تواند نقش بسزایی در روند رو به رشد تلف کردن وقت قلمداد گردد و این رویه غبرقابل شناخت و شعور به احساس وقت شناسی موجب می شود که آغز زندگی مان بدون هیچگونه هدف و مرز مشخصی به آخرمان پیوندی بیهوده بخورد.

اولين قدم در مدیرت زمان اين است که به دنبال سارقين زمان بگرديم و ببينيم کجا وقت‌مان به صورت نادرست هدر ميرود و نمي‌توانيم از آن زمان‌ها استفاده مناسبي در جهت بهره‌وري داشته باشیم.

سرقت شدن وقت گرانبها و هدر رفت طول عمر در نابسامانی های وقت شناسی از عوامل اصلی ازدحام های فکری، خیال پردازی بی مورد و غرق شدن اوهام و خرافاتی است که هیچ ربطی به درست زندگی کردن ندراد و آنچه در این بین به همین راختی شمع فروزان زندگی را می سوزاند و سرانجام می میراند همانا بی تدبیری در نحوه مدیریت زمان است که خواسته و یا ناخواسته به بن بست پیری و فرتوتی می رسد.

جامعه ای که از هر لحاظ موفق و رو به پیشرفت حرکت می کند که برای مردمانش امکانات و بستر درست استفاده کردن از وقت را د رقالب اشتغال و شهروند مداری مهیا سازد و سپس با تبیین و روشن کردن از نحوه وقت و زمان شناسی برای آنها تهیه و تدوین نماید تا در این فرآیند پرفراز و نشیب صراط سلیم و بی عیب برای آن جامعه به بار نشیند.

به هرحال؛ زمان و مدیریت آن برای افراد یک جامعه بسیار مهم و قابل ارزش است و اگر درست به این موضوع پرداخت نشود د راین وادی هم فرد و هم جامعه هدف ضرر خواهد کرد و آنچه در این ره دآورد نصیب شهروندان می گردد همانا وجود بیمارگونه خلایقی است که بی هدف و بدون امید به افق آینده در جاده ای قدم برمیدارند که انتهای آن به بن بست ناکجاآباد پیوند می خورد.

باشد با تلاش متولیان امر جامعه و دلسوزان مردم بستر جامعه طوری فراهم گردد که فریاد مدیریت زمانی در کالبد بیمارگونه جامعه به فغان آید و در این تلالو درخشندگی سرمایه گذاری برای درست و ومفید زندگی کردن سرای سعادت و خوشبختی برای همان مردم رقم بخورد و در این وادی برف گونه عمر به گرمای بیش از حد و حصر بی تفاوتی دچار نگردیم.

انتهای پیام/