می توان گفت که اکنون قدرت دست کارگزاران و اصلاح طلبان است و فقط به همفکران خود اجازه ی سخنرانی خواهند داد؛ بحثی نیست، این هم توجیهی است؛ اما آزادی بیان در آزادی مخالف معنا می یابد؛ وگرنه که باز شدن میدان ابراز نظرات برای همفکران جناحی که قدرت را در دست گرفته، نشانی از اعتقاد به آزادی بیان نیست