به گزارش چهارفصل به نقل از شبکه اطلاع رسانی راه دانا "...اینکه بگوییم یک دیپلمات تند راه رفت یا کتش کج بود، عینکش چه طور بود که حرف نشد… "

"...برخی به جای آنکه برای خودمان کف بزنند برای طرف مقابل کف می‌زنند و هنگامی که از آنان سوال می‌کنیم می‌گویند که انتقاد چیز خوبی است در حالی که باید بگوییم خدا عقل سالم را به بدن سالم می‌دهد..."

جملات فوق گوشه‌ای از اظهارات حسن روحانی رئیس‌جمهور کشورمان بود که در همایش تجلیل از اندیشمندان حوزه علوم انسانی در هفتمین جشنواره بین‌المللی فارابی مطرح شد.

در همین رابطه باید گفت که لحن رئیس جمهور در خطاب قرار دادن منتقدان، موضوعی است که از زمان شروع به کار دولت یازدهم تعجب بسیاری از موافقان آقای روحانی را هم برانگیخته است.

قطعا آقای روحانی بهتر از هر کسی می داند که باید ادبیات مسئولان برگرفته از اخلاق اسلامی و برای مردم الگو باشد و مسئولان باید به قدری پایبند اصول اخلاق اسلامی باشند که برای مردم به عنوان الگو قرار گیرند.

قطعا مسئولان باید در کنار اختلاف سلایق به وحدت جامعه کمک کنند و باید جای تفرق، توهین و درگیری به سوی وحدت و همدلی حرکت داشته باشند.

البته رئیس جمهور در مسیر مواجه با منتقدان همواره از ادبیاتی متفاوت استفاده کرده که شاید بهتر بود در مورد آن تجدید نظر کند.

به طور مثال حسن روحانی توهین به منتقدان دولت را به بی سواد بودن آنها محدود نکرده و در همایش سالانه سفرا و نمایندگی‌های ایران در خارج از کشور که در تهران برگزار شد نتوانست عصبانیت خود را پنهان کند و منتقدان مذاکرات را به جهنم حواله داد و گفت: عده‌ای شعار سیاسی می‌دهند اما بزدل سیاسی‌ هستند هروقت مذاکره می‌شود، می‌گویند می‌لرزیم؛ به جهنم، بروید جای گرم که نلرزید!

روحانی با بیان اینکه عده‌ای در داخل تعامل هراسی را مطرح و در خارج هم برخی ایران هراسی می‌کنند، تاکید کرد: سیاست‌ خارجی دکترین مستقل ندارد بلکه جزئی از سیاست‌ ملی است؛ عده‌ای شعار سیاسی می‌دهند اما بزل‌دل سیاسی‌ هستند هروقت مذاکره می‌شود، می‌گویند می‌لرزیم؛ به جهنم، بروید جای گرم که نلرزید.

وی در ادامه تاکید کرد: «تعامل هراسی»، «مذاکره هراسی» و «مفاهمه هراسی» غلط است. مقام معظم رهبری از تعبیر نرمش قهرمانانه استفاده کرده‌اند. «نرمش قهرمانانه‌هراسی» هم غلط است.

رئیس‌جمهور پیش از این نیز به شدت به منتقدان توافق ژنو حمله کرده و گفته بود: دوست ندارم گله کنم اما باید بگویم خودتان باید نقد کنید چرا دانشگاه خاموش است، چرا استاد خاموش است؟ از چه می ترسید؟ چرا وقتی یک کار بین المللی می شود استاد به من نامه خصوصی می نویسند.

چرا حرف نمی زنید؟ ژنو اولین راه‌گشا برای دانشگاه‌ها و پول دانشجویان بود. فقط یک عده که از یک جای مشخص تغذیه می شدند چیزهایی گفتند، اما چرا باید یک عده بی سواد صحبت کنند؟ چرا استادان صحبت نمی‌کنند؟ آینده و تاریخ بر ما نمی بخشد. چرا تا یک کاری انجام می دهیم صهیونیست ها بر ما داد می زنند؟ چرا برخی کشورهای همسایه داد و بیداد می کنند؟ کار بزرگی صورت گرفته است و این اقدام از آثار دانشگاه است.

 آنان که در مذاکرات شرکت کردند در مذاکرات صحبت کردند و در مذاکرات تصمیم گرفتند، دانشگاهی بودند پس چرا استادان نباید خودشان حرفشان را بزنند؟

حداقل این توافق اولین گشایش برای دانشگاه و برای دانشجویان بود. فقط عده معدود که ازجای معدود تغذیه می‌شوند آنها باید حرف بزنند؟ البته آنها هم حرف بزنند اشکال ندارد؛ نقد کنند. چرا یک عده کم سواد باید حرف بزنند؟

سخنان رییس جمهوری در بیست و هفتمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب نیز با توهین به منتقدان دولت همراه بود؛ رئیس‌جمهور در آنجا گفته بود: بیشترین نقد امروز در جامعه از دولت و دولتمردان می‌شود و افتخار می‌کنم به دولتی که شرایطی را به وجود آورده است که همه به راحتی حرف می‌زنند و نقد می‌کنند و سخن می‌گویند و گاهی از کاه کوه می‌سازند. نقد حق مردم است. حق همه گروه هاست، چه اقلیت چه اکثریت. اما آنچه پسندیده نیست آنکه با پول مردم و با بیت المال مردم از دولتی که منتخب مردم هست و با رای اکثریت مردم شروع به کار کرده است کسی بخواهد به جای نقد تخریب را پیشه گیرد. این چیزی است که دولت نمی‌پسندد. از همه می‌خواهیم با شناسنامه حرف بزنند. بگویند از کجا هستند، وابسته به کدام جناح هستند و با نام جناح خود سخن بگویند نه با نام ملت ایران.

به هر صورت با نگاهی گذرا و اجمالی به سخنرانی ها و اظهار نظرات رئیس جمهور به کلمات و جملاتی همچون «اقلیت» «بی کار» و «خشونت طلب» و «افراطی» و «کینه توز» و «بی سواد» و «بی ترمز» و «عقب مانده» و «متوهم» و «بی شناسنامه» و «ترسوی بزدل تازه به دوران رسیده» که «از جایی خاص تغذیه می شوی»! و «به جهنم که می‌ترسید و می‌لرزید»، «در فساد غوطه‌ورید»، ، «بیکار و متوهم هستند»، «کم سوادید»، «پول می‌گیرید و علیه دولت می‌نویسید»، «تازه انقلابی شده‌اید» و... بر می‌خوریم که البته قطعا استفاده از این ادبیات در شان یک رئیس جمهور نیست و شاید بهتر باشد که مشاوران آقا روحانی ایشان را به صبر و تحمل نظر مخالف دعوت کنند.

 البته برخی معتقدند که ادبیات رئیس جمهور در مواجهه با منتقدان در بعضی مواقع ناشی از کم تحملی و در برخی مواقع دیگر نیز ناشی از عصبانیت بی دلیل است.

شاید رئیس جمهور در این فکر است که با استفاده از برخی الفاظ می تواند منتقدان را تخریب کند که صد البته این تفکر غلط است و اینجاست که مشاوران دلسوز باید به همفکری آقای روحانی بشتابند تا رئیس جمهور بعد از این از ادبیاتی فاخر برای مواجهه با منتقدان استفاده کند.

به هر صورت همانطور که پیش از این برخی کارشناسان عنوان کردند یک سیاستمدار بویژه آنکه خود را حقوقدان هم بداند هرگز نباید به وادی «غضب» و «خشم» گام نهد، بویژه آنکه این سیاستمدار حقوقدان «روحانی» هم باشد.

امیدواریم مشاوران آقای روحانی یک بار هم که شده اجماع رسانه‌ای حاصل از ادبیات نادرست رئیس‌جمهور را به چشم فرصتی برای اصلاح، بازسازی و همگرایی‌ملی نگریسته و از فروکاستن جایگاه ریاست‌جمهور و ورود شخص آقای روحانی در منازعات سیاسی این‌چنینی جلوگیری کنند و چه بسا لازم بدانند از رئیس‌جمهور بخواهند از به کارگیری چنین ادبیاتی عذرخواهی رسمی کند.

انتهای پیام/گ