به گزارش پایگاه اطلاع رسانی چهارفصل؛ هنوز از قافله گاوآهن سنتی دستان  پیرمردانی  پینه بسته  و سراسر خاطره،آهنگ این داستان را در گوش فلک میسرایند  تا بوی نم دیده زمین به هنگام کاشت با خش خش برگهای درختان نوای دلداگی را آواز نمایند.

جایگاه این ابزار با قدمت کهن برمیگردد به  روزگار اولیه  زندگی  بشر که در این تکاپو و تلاش  با زیر خاک کردن دانه های بذر گندم و جو سعی در تکامل چرخه  نان آوری  را داشته که امروزه با تکنولوژی پیشرفته ماشینی راندمان کاری در یک بازده زمانی خاص چندین برابر فزونی یافته است.

گاوآهن سنتی  در گفتار عامیانه مردمان بومی زاگرس نشین  به  "خیش وگا" تلفظ میگردد  که نوعی ابزار دست ساز مصنوعی که با چوب سخت جنگلی و با تیغه آهنی درست شده است و به وسیله ابزار دست ساز دیگری به نام "جی" بر گردن گاوهای نر یا همان "ورزا" سوار میگردد تا در این جریان "هوهو" کنان دانه ای در زیر خاک پنهان و در پرتو عنایت الهی به خوشه های برکت تبدیل گردد.

به هرحال این روزها از داستان خیش وگا با نفس های گرم ورزا چیزی جز خاطره برای دیار سرزمین چهارفصل باقی نمانده بجز زمین های صعب العبور و کوهستانی که شخم زدن آنها با ترآکتور مقدور نمیباشد و باز باید دست به دامان همان خیش گای به انزوا رفته در پستوی خاطره ای باشیم تا در این وادی طاقت فرسا باز شاهد فرود آمدن ترکه کشاورز سخت گوش بر پهلوی ورزا و گاها احشام دیگری از خانواده خرهایی باشیم که دل زمین را میشکافند و آهنگ فصلی نو برای نان را ساز مینمایند.

انتهای پیام/