به گزارش پایگاه اطلاع رسانی چهارفصل؛ درختان بلوط رشته کوه زاگرس این روزها سوگ تبرهای فرود آمده به ریشه خود را می سرایند و در میان این آه و فغان، دود غم از سوختن آنها استشمام می گردد. داستانی غم انگیزی که مرثیه سرای روزهایی است که با هجوم مردم دیار زیلایی و به  دلیل نبودن گاز تمام نیازهای خود را از این طریق تامین می نمایند.

به بخش زیلایی که می رسیم در جلو و پشت بام های این خانه های کاه گلی انبوهی از هیزم های قلع و قم شده را می یابیم که در عین بی صدایی فریاد هزاران درد و غم را می سرایند. به این موضوع که دقیق تر می شویم به این مهم دست می رسیم که به چه قیمتی تبر بی تدبیری به فرو افتادن این درختان تناور و سترگ اقدام نموده است!

مردمان این دیار تمام احتیاجات خود را در وجود درختان بی ادعایی از جنس بلوط می بینند که علاوه بر ساختن خانه های کاه گلی شان که بر پایه های ستون تیرچه های آنان بنا شده است حتی آتش، نان خود وغذای دام شان وابسته به همین درختان سر بریده ای است که سالهاست در پای درخت اعدام بی سیاستی مسئولین به همین راحتی از دم تیغ می گذرند.

در سالهایی که روند آلوده هوای زمین رو به گرمی و قحطی خشکسالی پیش می رود، می توان با تمسک به این درختان تنومند در جریان اکوسیستم هوا مساعدت جست و روزنه ای  برای نفس کشیدن باز نمود. به نظر می رسد اگر مسئله گاز رسانی در منطقه زیلایی را به طور دقیق مورد ارزیابی قرار دهیم بوضوح در می یابیم که عدم گاز رسانی در این منطقه موجب شده است که مردم این دیار حتی برای حمام کردن خود انبوهی از هیزم های مظلوم را در زیر دیگ های آبگرم کن خود بسوزانند.

سالها به سرعت از پی هم می گذرد و بناچار روند تخریب جنگلهای بلوط رشته کوه زاگرس در حال نابودی است و حال باید پرسید که چه کسانی در این راه دچار سهل انگاری شده اند و چگونه باید در برابر انقراض اینگونه مواهب الهی در پیشگاه خداوند و نسل های آینده جوابگو باشیم؟!

به هر حال؛ با کمی دقت می توان به این مهم دست یافت که اگر روند رو به رشد قلع و قمع درختان منطقه رشته کوه زاگرس به همین صورت ادامه بیابد تا چند سال آینده حتی سایه بانی برای مردمان این دیار نخواهیم یافت و در آن زمان به درستی به این مفهوم می رسیم که در این بین بیشتر از آنکه مردم مقصر باشند مسئولان و متولیان امر صاحب تقصیر خواهند بود.

انتهای پیام /