به گزارش پایگاه اطلاع رسانی چهارفصل؛ دنیای توپ گرد و مستطیل سبز سال هاست به عنوان حرف بین المللی و کلیدی درآمدزا برای اهلش در دنیا به محاوره نشسته است تا در این ره آورد کشورهای صاحب سبک فوتبال بتوانند از گرداب پر درآمد فوتبال به طرق مختلف درآمدزایی نمایند. فوتبالی که اگر پاهایت خوب به توپ نچسبد و نتوانی در میانه زمین میدان داری نمایی بدون تردید نه اینکه نمی توانی در پشت محوطه جریمه توپی را به سمت دروازه حریف شلیک نمایی بلکه با حضور تیم مقابل در محوطه خودی باید شاهد بوسه زدن شوت های تکنیکی و سهمگین مهاجمانی باشیم که توپ را با تور دروازه ما آشنا می سازند.

در دنیای توپ و تور اگر به زیر ساخت های ورزش خوب نپردازیم و تنها از روی فرضیه  و اما و اگرها دل به آن ببندیم باید بدانیم راهی جز شکست در دنیای ورزش های حرفه ای نخواهیم یافت و در این صراط علمی امروزی که تمامی ورزش ها را بر پایه سواد ورزشی و فوتبالی بنا نهاده اند هیچگاه به راز موفقیت دست نخواهیم یافت. و این همان کلید رمز گشای فوتبال امروزی ماست که بیشتر از اینکه به بطن موضوع ورود نماییم در حاشیه های فوتبال که سم مهلک و کشنده ای برای این ورزش است دست و پا می زنیم.

همه بر این باوریم و به آن اعتقاد ایمانی داریم که سبک فوتبال ایران و فوتبالیست های ایرانی یک سر و گردن از دیگر کشورهای قاره کهن آسیا فراتر است و با توجه به تکنیک ذاتی فوتبالیست های ایرانی، تیم ما را به عنوان برزیل آسیا می شناسند. کشوری که اگر فوتبال آن به درستی و بر پایه اصول علمی و توجه به زیر ساخت های زیر بنایی آن مورد نظر قرار گیرد می تواند در سطح جهان برای همیشه حرفی برای گفتن داشته باشد.

هنوز برای ما این قضیه فراگیر نشده است و به مرحله خود باوری نرسیده ایم که فوتبال از نوع ایرانی اش می تواند برای همیشه در سطح های بالای بین المللی و جهانی حضوری مقتدرانه داشته باشد و همین عدم روحیه خود باوری چنان تلقین می شود که وقتی در مقابل تیمی همچون پرتغال یا آرژانتین  به میدان می رویم تمام حواس و نظرمان به ساق های پای  فوتبالیست هایی نظیر رونالدو و یا لیونل مسی است.

هزینه های کلان برای آوردن مربی خارجی در جهت بالا بردن سطح کیفی و ارتقای فوتبال کشور بدون توجه به زیر ساخت های آن نمی تواند بطور کامل مثمر ثمر واقع گردد. از دلایل متعدد دیگری که می توان به عدم پیشرفت تیم ملی فوتبال در نبود مدیریت فوتبالی، کارآمد و دلسوز که با لابی گری و زد و بند در قالب حدیث های فراوان به مسند می نشینند که همین امر موجب می شود که به جای اینکه وقت به صورت کامل در جهت پیشرفت فوتبال باشد، این اوقات دامنگیر در حاشیه به بطالت بگذرد.

این روزها فوتبالیست شدن به عنوان یکی از برند های معتبر جهانی و بین المللی آرزوی جوانان این مرز و بوم شده است که با داشتن جوانان مستعد ولی بدلایل مشکلات مالی امکان حضور در تیم های پایه جهت رشد را از دست می دهند، پول به عنوان نقیصه اصلی رشد جوانانی از اقصی نقاط این مرز و بوم است که در نبود بضاعت آن در آرزوی فوتبالیست شدن برای همیشه حسرت به دل می مانند.

به هرحال؛ تا مادامی که وزارت ورزش و مشخصا فدراسیون فوتبال برای نهادینه شدن فوتبال به طور تخصصی وارد عمل نشود و نتواند در بازیابی و بازساری سخت افزارهای فوتبال در کنار علم به روز این ورزش گام بردارد، بدون تردید حالاحالاها باید تنها آرزویی که برای تیم ملی کشورمان نماییم همان صعود از مرحله اول گروهی است هرچند در آسیا برای همیشه اول باشیم!

انتهای پیام /