به گزارش چهارفصل به نقل ازرجانیوز، این دور از مذاکرات قرار است تا تا 30 خردادماه ادامه داشته باشد.

برخلاف دوره‌های قبلی که مذاکرات با یک جلسه دیدار دوجانبه میان اشتون و ظریف در یک شام کاری برگزار می‌شد، این بار اشتون و ظریف به جمع‌بندی دیدگاه‌ها و آخرین نظرات در یک ناهار کاری می‌پردازند.

اما در هفته گذشته به عنوان مقدمات مذاکرات وین، عباس عراقچی، عضو ارشد تیم مذاکره کننده ایرانی برای رایزنی با اعضای مذاکره کننده آمریکا، فرانسه و روسیه سفری به سوییس و ایتالیا داشت.

جلسه عراقچی با مقامات آمریکایی سه جلسه به طول انجامید اما پس از پایان جلسه هر چند معاون وزیر امور خارجه ایران فضای مذاکرات را مثبت و سازنده خواند اما ماری هرف، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا، نظر دیگری داشت:

«این جریانی طولانی است که ما  با شرکای خود در گروه 5+1 درباره آن در تعاملی نزدیک هستیم. ما هرگز ارزیابی پله به پله از آنچه در مذاکرات دو جانبه (ژنو) روی داده است ارائه نکرده ایم زیرا به نظر نمی‌رسد که سازنده باشد».

اما آنچه از اظهارات هفته‌های اخیر مقامات ایرانی بر می‌آید آن است که مذاکره کنندگان هسته ای ایران به دنبال به نتیجه رسیدن مذاکرات نهایی تا پیش از 29 تیر ماه سال جاری بوده و روی خوشی به تمدید توافقنامه اقدام مشترک ژنو نشان نمی‏‎دهند، موضوعی که پالس‎های غلطی را در هفته ‎های اخیر برای طرف مقابل ارسال کرده و موجب شده است تا طرف مقابل از اصرار مذاکره کنندگان برای به نتیجه رسیدن گفتگوها در 6 ماه نخست اجرای توافق ژنو، حداکثر بهره برداری را برای فشار به ایران و امتیاز گیری از ایران داشته باشند.

این موضوع زمانی برای طرف مقابل اهمیت دوچندان می یابد که برخی اظهارات مقامات دولتی موضوع هسته ای کشور را به برخی از مسائل داخلی به ویژه مسائل اقتصادی پیوند داده و حل مسائل اقتصادی و معیشت مردم را به حل این پرونده گره می زند.

پیوند معیشیت با سیاست خارجی، راهکار یا بن بست مذاکرات؟

الیته ایده پیوند معیشت با سیاست خارجی به زمان تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری یازدهم باز می گردد.  تکرار این جمله که «سانتريفيوژها بايد بچرخند اما چرخ کارخانه هاي داخلي هم بايد بچرخند.» شاید یک پیام به مردم ایران بود، اما در دل خود یک پیام مهم و البته غلط را نیز به طرف های درگیر با ایران ارسال کرد.

به عبارتي راهکار دولت آقای براي بهبود معيشت، تغيير در ديپلماسي هسته اي بود و بخشي از مردم نيز اين راهکار را نزديک ترين نسخه براي بهبود وضعيت معيشتي دريافتند.پس از به ریاست جمهوری آقای روحانی و تایید صلاحیت وزرای کابینه یازدهم نیز همین رویه را با ارائه آمار و ارقامی سئوال برانگیز از سوی روحانی ادامه پیدا کرد.

این در حالی است که در این مدت کارشناسان مستقل داخلی با انتقاد نسبت به این رویه در پیش گرفته شده، اعلام کردند اين رفتار نه تنها کاهش فشار را به همراه ندارد بلکه نشان دادن نوعی نقطه ضعف به طرف مقابل است که نتیجه عملی آن استمرار و افزایش فشارهاي جاری خواهد شد.

آنان معتقد بودند آمريکا اين اظهارات را به مثابه تاثيرگذاري تحريم ها بر ساختار تصميم گيري ايران تلقي کرده و قاعدتا در اين سياست فشار تجديدنظر نخواهد کرد. اين تحليل ها نهايتا در شیوه مذاکراتی 1+5 در ژنو1 و 2 و 3 و به صورت مشخص در توافقنامه هسته ای و همچنین در اظهارات جنگ طلبانه مقامات آمریکایی عينيت يافت.

بهره برداری طرف مقابل با اصرار ایران بر نگارش متن در 6 ماه نخست توافق ژنو

اما در آستانه دور جدید مذاکرات جامع بار دیگر محاسبات کشورهای غربی درباره «نیاز شدید ایران به انعقاد توافق نهایی» کار را برای مذاکره کنندگان ایران دشوار کرده است.

اظهارات برخی از مقامات ایرانی درباره ضرورت توافق نهایی تا پیش از پایان عمر توافقنامه ژنو و به موازات آن اظهارات برخی از مقامات نزدیک به دولت درباره پیوند زدن مسائل داخلی به بحث هسته ای، مقامات غربی را در این تصور که  ایران نیازمند توافق نهایی است تقویت می کند.

به بیان دیگر همان بازی که مقامات آمریکایی پیش از توافقنامه ژنو به کار بردند در آستانه مذاکرات گام نهایی نیز به دنبال تکرار آن هستند به این معنا که محاسبه 1+5 از مذاکرات پیش رو آن است تیم مذاکره کننده ایران به دلیل جلوگیری از زیان بیشتر و دستیابی به امتیازاتی که در نتیجه توافق نهایی در داخل کشور می تواند کسب کند، «نیاز» به توافق جامع دارد بر مبنای همین «احساس نیاز»، 1+5 در صدد آن است بیشترین امتیازات را از ایران دریافت کند و کمترین امتیازات را ارائه دهد.

هر چند شاید این برداشت پر بیراه نباشد که دولت حتی برای برخی مسائل داخلی هم که شده به شدت به دنبال نگارش متن توافق نهایی در 6 ماهه نخست است، اما به نظر می رسد که شاید تیم مذاکره کننده بتواند با صرف نظر از الزامات خودساخته‏‎ای که دولت برای قطعی شدن قرار داد در همین 6 ماه نخست ایجاد کرده است،  ابزار فشار را از دستان طرف مقابل در آورده و اینبار این ایران باشد که با استفاده از نیاز دولت اوباما به تنظیم متنی در 6 ماهه نخست، بتواند منافع حداکثری کشور را در این مذاکرات تامین کند.