به گزارش چهارفصل به نقل از پاتوق وبلاگ نویسان استان(حرف ناب)، امیدواریم با همین دروسی که از مکتب اباعبدالله ­الحسین علیه السّلام می­ آموزیم به مصداق همان بحثی که بارها شد، که حضرت فرمودند: « ولکم فیَّ أسوة » در وجود منِ اباعبدالله الحسین علیه السّلام یک الگویی است؛ یک اسوه است. تنها کافی نیست بر من بگریید؛ تنها کافی نیست نسبت به من اظهار محبّت و ارادت و عشق کنید. تأسی به من، گام گذاشتن در راه بزرگی که من آغازگر آن بودم، است. این هم وظیفه شماست و به مصداق کلّ یومٍ عاشورا و کلِّ ارضٍ کربلا، به حق امروز عاشورای مکرری است. یزید زمان، امپراطور سفّاک آمریکا با همه سواره و پیاده­ ی سپاهیانش به کربلای عصر آمده و در برابر همه­ی حسینیان صف آراسته است.

آنچه که در طول این جلسات می­گوییم و شاید خلاف توقع بعضی از عزیزان بود که من اینقدر روی جنبه­ های سیاسی و اجتماعی و انقلابی نهضت اباعبدالله تأکید کنم؛ با توجه به اینکه معمولاً مذاق بحث­های کلاس­ها و جلسات ما جنبه­ های عرفانی است، شاید یک مقدار برایشان عجیب بود امّا واقعیّت این است که عرفان اخته، عرفان بزمی، عرفان گریز از مسئولیّت­های اجتماعی، عرفان حسینی نیست. این عرفان اهل بیت علیهم السّلام نیست؛ عرفان مسئولیت گریزی، عرفان سردر زیر لاک فردیّت­های خویش فروبردن و به مکاشفات خویش دلخوش بودن  و از غم محرومان و درد دین و احساس مسئولیت تهی بودن؛ این عرفان مکتب اهل­بیت علیهم السّلام نیست.

عرفان مکتب اهل بیت علیهم السّلام عرفان مبارزه است؛ عرفان آگاهی است؛ عرفان شهامت است؛ عرفان ستیز با ظلم و کفر و بی­ دینی است؛ عرفانی است که زیباترین صحنه های عارفان ه­اش در عرصه­ ی جهادهای امیرالمؤمنین علیه السّلام و اباعبدالله علیه السّلام نمود پیدا کرده است.

تأکیدخاصی که در این جلسات در پرداختن به این ابعاد بحث دارم، همین است که متأسفانه جمع­ های اهل معنا، اهل ولایت، اهل حجت وعرفان ِ دوستان اهل بیت علیهم السّلام دچار یک سری عوارض منفی شده ­اند که بخشی ­اش ناشی از سرماخوردگی­ های عرصه­های اجتماعی و سیاسی جامعه می باشد؛ بخشی­اش هم ناشی از جهالت و ناآگاهی­های ماست. در ذهنمان معنویت و عرفان را منهای احساس تعهد نسبت به جامعه، نسبت به دین، نسبت به محرومان تصوّر کردیم؛ نوعی مسئولیت­گریزی، نوعی بی­ تفاوتی نسبت به جامعه تصور کردیم. امیدواریم همین مکتب حسینی بیدارگر ما باشد تا ببینیم عارف­ ترین و عاشق ­ترین چهره­ ی تاریخ خلقت، انقلابی­ ترین و بیدارترین و مبارزترین چهره هم هست؛ این دو از هم انفکاک ناپذیرند. امیدواریم همین دروسی که این مکتب بزرگ می­ آموزیم ما را برای ایفای نقش یک شیعه­ ی راستین در مقطع زمانی خودمان آماده کند؛ نکند خدایی ناکرده با مشغول کردن خودمان به یک سری مسائل به اصطلاح معنوی و عرفانی راه بی­ تفاوتی نسبت به واقعیّت­های جامعه خودمان و تمامی جوامع اسلامی و حتّی جوامع محرومین و مستضعفین جهان را در پیش بگیریم.

انتهاي پيام/م