چهارفصل،  بهنام ترکمان ، فعال دانشجوی در یاداشتی که برای این پایگاه خبری ارسال کرد نوشت: چه خوب است سخنان ما از روی عقل باشد . چه خوب است عقل را در سخنان خود جای دهیم، هرچه باشد عقل است !!!

اما سوال اینجاست که آیا عقل به تنهایی کارآیی دارد، یا نه خود عضو کوچکی از یک جامعه بزرگتر به نام جسم(بدن) است . حال با بیان این موضوع آیا می توان به این نتجه رسید که عقل سالم تنها در بدن سالم است، و بدنی که ناقص است فاقد عقل سالم می باشد یا بالعکس ؟

چرا که کم نیستند جانبازان سرافرازی که در زمانی که همه چیز داشتند، حتی امکان فرار به خارج از کشور به قصد ادامه تحصیل و بازگشت بعد از اتمام جنگ و گرفتن منصب های مهم، اما با ایمان راسخ به راهی که انتخاب کرده بودند پا به میدانی نهادند که در نهایت چیزی جز زندگی بر روی ویلچر برای تمام عمر یا بر روی تخت بدون هیچ حرکتی در بر نداشت .

و یا معلولان عزیزی که با وجود ناتوانی های جسمی در بسیاری از عرصه ها همچون علم، هنر و ورزش پیشتازند و مایه افتخار و سربلندی .

آیا به راستی جمله عقل سالم در بدن سالم تنها یک محرک است برای ترقیب مردم به سمت ورزش و داشتن جامعه ای به دور از بیماری است یا اهرم فشار برای به حاشیه راندن منتقدان و خریدن وقت برای تکمیل اشتباهات خود؟

به نظر شما دفاع از دستاوردهایی که جوانان این مرزو بوم برای ذره ذره آن از قطره قطره خون خود گذشتند، نشان از بی عقلی است؟

به نظر شما حفظ دستاوردهای که برای دست یافتن به آن علیرضا و آرمیتای عزیز و همه فرزندان شهدا از بودن در کنار پدران خود گذشتند تا غرورمان در مقابل دیگر کشورها نشکند نشان از بی عقلی است؟

اصلا شاید ما اشتباه می کنیم؛

شاید خندیدن و امتیاز دادن به دیگران در مقابل قانون شکنی ها و بی حرمتی ها نشان از عقل سالم است ؟

شاید اشتباه گرفتن دوست و دشمن نشان از عقل سالم است؟

شاید دادن شعارهای پوپولیستی قبل از انتخابات و توهین و تهمت (بی سواد، ترسو، به درک، خنجرکش، بی شناسنامه و …. این داستان ادامه دارد) بعد از انتخابات نشان از عقل سالم است؟

و …

چرا که هیچ گاه یک عقل سالم رفتارها و اشتباهات خود را با ناسزا گویی و فحاشی و به اصطلاح هوچیگری توجیح نمی کند و همیشه در مقابل خیرخواهی و انتقادهای درست و به جا، صبر و بردباری همراه با پذیرش و اصلاح انتقادات وارده را می پسندد.

انتهای پیام/گ