به گزارش پايگاه خبري تحليلي چهارفصل، فارغ از همه ی ارادت های شخصی به فعالیت های دانشجویی اعم از فرهنگی و سیاسی و آموزشی و …؛ باید فاق قلمم را طوری بگیرم که مرکب اش هم پر رنگ و صریح بنویسد و هم بزرگ و خوانا. چیزی که من را وادار کرد که از تشکل ها بنویسم، نقش محوری و چالشی آنها در مدیریت فضای دانشگاهی است که بلا شک ثمره ی آن دانشگاه در حوزه فعالیت های جانبی، باید به دست تشکل ها باشد که داریم: “از کوزه همان برون تراود که دروست.”

علت هرچه که باشد، کلیت جنبش های دانشجویی افول پیدا کرده است. این به دانشگاه های استان ما هم تزریق شد. با مقایسه ی بین جنبش های دانشجویی اوایل انقلاب نسبت به حال، یک سری «هم رفتی و درون گرایی» در تشکل ها بوجود آمد که وصف کردنش کمی شرح حال می خواهد و آن هم در حوصله ی ما نیست. وقتی صحبت از افول می شود بحثمان این نیست که صورت مسئله پاک شده کما اینکه به تناسب قبل، آن نشاط کاری وجود ندارد.

تشکل های استان ما، شاید وحدت رویه داشته باشند؛ اما غالباً نمی دانند به کدام سمت باید حرکت کنند. برنامه ریزی دقیقه ی نودی یکی از معضلات ماست. نداشتن شیوه جذب صحیح، برگزاری برنامه هایی به دور از سیاست های کلی آن تشکل، عدم برنامه ریزی مدون و دارای چشم انداز و برخی دیگر از این دست کارها، تشکل های ما را ضعیف تر جلوه می دهد. به جرأت می توانم بگویم که پتانسیل و ظرفیت بچه های تشکلی این استان از غالب دانشگاه های حتی درجه یک کشور مثل تهران هم شاید بیشتر باشد اما…

اما قدرت چانه زنی بچه های تشکلی باید فراتر رود و فتیله ی مطالبه گری اش را باید بالاتر ببرد. در مصاحبه های مختلفی که با دوستان دانشگاه هایی همچون صنعتی شریف، تهران، امیر کبیر تهران، اصفهان، سمنان، پیام نور اصفهان و …، در مورد فضاهای آزاداندیشی داشتم، فهمیدم که اولاً آنها هم مثل ما آدمند و عجیب و غریب نیستند و ثانیاً آنها دقیقاً هم سطح بچه های استان هستند فقط در جایی دیگر از این کشور در حال تحصیلند، اما خصوصیت بارز آنها این است که از تشکل های استان ما کمی بیشتر مطالبه گرند.

به علت نوع انتخاب رؤسای دانشگاه ها که واقعاً هنوز ساز و کار درست آن را بعد از چندین سال هنوز متوجه نشدم و فکر کنم هنوز به صورت طایفه ای انتخاب می شوند، این رؤساغالباً در فضای فرهنگی و تشکلی رشد پیدا نکرده اند و به همین خاطر «شیوه ی فضا دادن به تشکل ها» را هنوز یاد نگرفتند. نه اهمیت می دهند نه کاری در این حیطه انجام می دهند. حتی در راه اندازی یک تشکل هم نمی دانند باید چه کنند. بالاتر از آن هم فکر می کنند اگر تشکلی بخواهد برنامه اجرا کند، به خاطر بر هم زدن جو دانشگاه است. پس بهترین کاری که فکر می کنند درست است و آن را انجام می دهند، عدم توجه به جلسات شورای فرهنگی، محل تمامی اتفاقات فرهنگی دانشگاه می باشد. متأسفانه دودش در چشم دانشجویان علی الخصوص تشکلی ها می رود.

به خاطر شرایط بسیار مهم امسال که انتخابات مجلس می باشد، نیاز هست که کارهای «جبهه ای تشکل ها» به صورت منسجم و دارای چشم اندازی روشن شکل بگیرد. برای تشخیص دقیق راه، نیازمند تحلیل صحیح از محیطیم و این به دست نخواهد آمد جز با ارتباط اتفاقات شکل گرفته در سطح کشور و حتی دیگر کشورها. پیگیری مسائل کشور از اولویت های اصلی تشکل هاست که این می تواند سندی باشد بر باز کردن محیطی آرام و فضایی به دور از همه ی تشنجات کاذب.

انتهاي پيام/