به گزارش چهارفصل، 23تیر 1385؛ «جنگ»، سومین روز خود را پشت سر می‌گذاشت. شناورهای دشمن از عمق دریا، منازل، زیرساختها و اماکن عمومی شهرها را زیر آتش داشتند و کشتار مردم بی‌دفاع، عواطف عمومی را به شدت جریحه‌دار کرده بود.

«فرمانده» روی خط برنامه زنده تلویزیونی آمده و وعده انتقام می‌دهد؛ انتقامی که تنها چند دقیقه بعد جامعه عمل پوشید.

سید حسن نصرالله در گفتگو با تلویزیون «المنار»، خطاب به صهیونیست‌ها می‌گوید که به زودی می‌فهمند چه احمق‌هایی بر آنها حکومت می‌کنند.

او در آخر مصاحبه، برای اینکه نشان دهد این گفتگو «مستقیم» است و از قبل ضبط نشده، سخنان خود را اینگونه به پایان می‌برد: «اتفاقات غیر منتظره‌ای که قولش را داده بودم از الان آغاز می‌شود. همین حالا یک ناوچه اسراییلی که در آب های مقابل بندر صور مستقر شده بود و اماکن و ابنیه و زیرساخت‌های حیاتی لبنان را هدف قرار می‌داد، توسط مجاهدان حزب‌الله هدف قرار گرفته و با سرنشینان خود در حال سوختن است و این تازه اول کار است و اتفاقات غیر منتظره بعدی در راه است.»

همزمان با ادای این جملات، شبکه «المنار» تصاویر مربوط به سوختن ناوچه اسراییلی را به طور زنده پخش کرد و تقریبا همه تلویزیون‌های شناخته شده دنیا که در حال پخش زنده صحبت‌های نصرالله بودند، این تصاویر را به سراسر دنیا مخابره کردند.

چند دقیقه بعد، تلویزیون دولتی اسراییل به نقل از ستاد ارتش این رژیم، خبر اصابت ناوچه نیروی دریایی را تایید کرد؛ حادثه‌ای که از سال 1967 میلادی (1347شمسی) بی سابقه بود.

در واقع می‌توان گفت که ارتش اسرائیل در حدود 40 سال بدون هیچ مزاحمی در آب‌های مدیترانه جولان می‌داد.

اگرچه تاکنون کمتر در خصوص توانمندی‌های دریایی حزب الله لبنان سخن گفته شده و شاید این بخش زیر سایه توان موشک‌های زمین به زمین و قدرت پهپادی این گروه قرار گرفته، ولی از بهت و حیرت فرماندهان نیروی دریایی رژیم صهیونیستی و نیز شگفتی کارشناسان نظامی از این از توانمندی آشکار نشده حزب‌الله لبنان می‌توان به اهمیت و سطح بالای آن پی برد.

* ناوچه ساعر

اوایل دهه 1980م. نیروی دریایی ارتش اسراییل قراردادی را با بخش کشتی سازی شرکت امریکایی «نورثروپ گرومن» برای ساخت 3 فروند ناوچه کلاس «ساعر5» منعقد کرد.

2 شناور در سال 1993 و یکی در سال 1994 تحویل ارتش اسرائیل شدند. سیستم‌های نظامی و رزمی هم توسط کمپانی‌های صنایع هوایی اسراییل و سیستم‌های مخابراتی توسط کمپانی تادیران بر روی ناو مذکور نصب شدند.
 

سامانه‌های الکترونیکی و کنترل آتش که بر روی ناوچه نصب شده‌اند، قابلیت شبیه‌سازی حرارتی اجسام تا کوچکترین سایزها را امکان‌پذیر می‌سازند.

البته در سال 2003 شرکت طرف قرارداد ملزم به ارتقای این سیستم و افزایش مقدار حساسیت گرمایی آن شد.

همچنین ناوچه‌های ساعر به دوربین‌های تلویزیونی و مسافت‌یاب‌های لیزری متعدد مجهز هستند.

بر روی این ناوچه‌ها سیستم‌های فریب دهنده اژدر، ساخت شرکت آمریکایی سنسایتک نصب شده که به همراه 3 پرتاب کننده چف در عقب کشتی، باعث منحرف شدن اژدر یا موشک متخاصم می‌شوند.

«ساعر5» فضای لازم برای نشست و برخاست بالگرد را داراست و برای جنگ ضد زیردریایی نیز کاربرد دارد.
 

اژدرهای هدایت راداری مارک46 با بُرد 24 کیلومتر، موشک‌های ضدهوایی «باراک» با بُرد 10 کیلومتر، موشک ضد کشتی مشهور «هارپون» امریکایی و «گابریل» و یک توپ دریایی 76 میلیمتری از جمله تسلیحات مدرن ساعر5 به شمار می‌آیند.
 

اگرچه بحث درباره نحوه انهدام این ناوچه پیشرفته توسط حزب‌الله هنوز هم بعد از گذشت چند سال ادامه دارد، اما بیشترین نامی که در این خصوص مطرح شد، موشک کروز دریایی ایرانی با نام «کوثر» بود.

* مشخصات کوثر

موشک کروز کوتاه‌بُرد «کوثر» یک موشک رادارگریز دریایی با سیستم کنترل آتش پیشرفته است که می‌تواند با اختلالات الکترونیک دشمن مقابله کند.

این موشک دارای 2 نوع «راداری» و «تلویزیونی» است که نوع تلویزیونی آن قابل ردیابی نیست.

موشک کوثر با قابیلت اصلاح اتوماتیک مسیر شلیک و انتخاب اتوماتیک هدف بعدی ساخته شده به این معنی که در صورت از دسترس خارج شدن هدف اول، خودش هدف دوم را انتخاب می‌کند.
 

حزب‌الله که 14 سال پیش به دلیل عدم برخورداری از تسلیحات پیشرفته رزمی، جنوب لبنان را با تکیه بر توان محدود نظامی و جانفشانی نیروهای شهادت طلب خود بعد از 18 سال از اشغال صهیونیستها آزاد کرد، این روزها به یکی از خطرناکترین دشمنان رژیم صهیونیستی تبدیل شده و در خلال جنگ 33روزه نیز گوشه‌هایی از توان خود را خصوصا در حوزه موشکی به نمایش گذاشت.

نا بر سخنان سردار سید مجید موسوی جانشین فرمانده نیروی هوافضای سپاه- گفته شد، امروز موشک‌های «کلاس فاتح» در زرادخانه‌های حزب‌ا‌الله لبنان قرار دارد که این موشک می‌تواند مراکز حساسی در سرزمین‌های اشغالی نظیر پایگاههای هوایی، محل تجمعات نظامی و حتی نیروگاههای اتمی این رژیم را با خطر نابودی مواجه کند.

اما وقتی گفته می‌شود «موشک‌های کلاس فاتح» در اختیار حزب‌الله قرار دارد، باید به دیگر اعضای این خانواده نیز توجه ویژه کرد.

در همان گزارش اشاره شد که موشک «خلیج فارس» به عنوان مدل دریایی موشک‌های کلاس فاتح می‌تواند اهداف شناوری متحرک را در دریاها در فاصله مناسبی زیر آتش سنگین بگیرد.

* موشک خلیج فارس

این موشک در بهمن ماه 1389 توسط نیروی هوافضای سپاه با موفقیت آزمایش شد تا «خلیج فارس» به عنوان اولین موشک بالستیک مافوق صوت ایرانی علیه اهداف دریایی نام بگیرد.

رسم بر این است که برای مقابله با اهداف دریایی نظیر رزم‌ناوها و شناورهای سنگین، موشک‌های کروز به کار گرفته شوند (مانند هدف قرار دادن ناوچه ساعر در جنگ 33روزه) اما این نوع از موشک، چالش‌های خاص خود را دارد که از جمله آن می‌توان به سرعت پایین موشک اشاره کرد که احتمال هدف قرار گرفتن آن را پیش از اصابت به هدف افزایش می‌دهد.
 

موشک «خلیج فارس» با شعاع بُرد عملیاتی 300 کیلومتر به صورت هدایت ترکیبی عمل می‌کند به طوری که جستجوگر آن در فاز نهایی بر روی هدف قفل کرده و در این حالت، شناور دشمن هیچ راه گریزی از اصابت آن که کلاهکی با حدود 450 کیلومتر مواد منفجره دارد، نخواهد داشت.

سوخت موشک خلیج فارس، جامد است و این موشک توسط مرکز تحقیقاتی نیروی هوافضای سپاه طراحی و توسط وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح تولید شده و یکی از شاهکارهای سردار شهید حسن طهرانی‌مقدم به حساب می‌آید.

خلیج‌فارس در حقیقت نسل جدیدی از موشک‌ فاتح 110 محسوب می‌شد اما با توجه به شکل طراحی دماغه این موشک می‌توان به تفاوت بین «خلیج فارس» و «فاتح» پی برد.

به نظر می‌رسد موشک خلیج فارس در نوک کلاهک خود از یک سامانه الکترواپتیک پیشرفته برای کشف اهداف در هنگام بازگشت به جو بهره می‌برد که این امکان را به موشک می‌دهد تا در زمان حمله، مستقل بوده و خود اقدام به کشف هدف کرده و خود را به سمت هدف هدایت کند.

نمایش استقرار این موشک بر روی لانچرهای متحرک و 3تایی، گویای این مطلب است که می‌توان در آنِ واحد، موشک‌های بیشتری را از یک نقطه به سمت اهداف دریایی شلیک کرد و متحرک بودن آن نیز احتمال مورد اصابت قرار گرفتن سامانه را بسیار پایین می‌آورد.

یکی دیگر از دستاوردهای مهمی که در اردیبهشت سال جاری در جریان بازدید رهبر معظم انقلاب از دستاوردهای جدید نیروی هوافضای سپاه برای اولین بار به نمایش درآمد، موشک‌های بالستیک ضدرادار و ضدکشتی «هرمز» بود.

* آشنایی با موشک‌های هرمز 1 و2

موشک‌های هرمز 1 و 2 را با توجه به شباهت زیادشان به موشک «کلاس فاتح» می‌توان امتداد بهینه شده و ارتقا یافته همین خانواده دانست.

به گفته سردار امیرعلی حاجی‌زاده فرمانده نیروی هوافضای سپاه، بُرد موشک هرمز 1 در حدود 300 کیلومتر بوده و سرعت موشک هرمز 2 نیز بین 4 الی 5 برابر سرعت صوت است.
 

موشک هرمز1 (ضدرادار) بر خلاف موشکی مثل خلیج فارس که از هدایت اپتیکی بهره می‌برد و یا موشک فاتح 110 که از یک سامانه دقیق هدایتی استفاده می‌کند، از جستجوگرهای امواج راداری بهره برده و به منبع انتشار آنها حمله می‌کند.

وزن سرجنگی این موشک به طور رسمی اعلام نشده است اما با توجه به شباهت آن به خانواده موشک‌های فاتح 110 و همچنین موشک خلیج فارس، می‌توان وزن سرجنگی این موشک را بین 450 تا 600 کیلوگرم تخمین زد.

در تصاویر منتشر شده از رزمایش این موشک، مشخص شد که هرمز 1 توانسته است کانتینری به طول تنها 6 متر را که راداری بر روی آن نصب شده بود، منهدم کند که دقت و عملکرد فوق‌العاده‌ای محسوب می‌شود.

سردار حاجی‌زاده در این‌باره می‌گوید: «هرمز1 می‌تواند رادارهای روی ناو هواپیمابر یا یک سایت پاتریوت در خشکی و یا یک سایت راداری جستجوگر را منهدم کند.»

نکته دیگر در مورد سامانه موشکی «هرمز» (که کابوسی برای سپر دفاع موشکی اسرائیل خواهد بود) بحث تحرک بالای این سامانه است که بر روی یک پرتابگر با تحرک بالا قرار دارد.

شلیک این موشک به همراه «خلیج فارس» می‌تواند برای هر دشمنی در سطح دریا یک کابوس واقعی باشد زیرا حالا دشمن با 2 نوع موشک فوق‌العاده سریع رو به رو است که از 2 سیستم هدایتی کاملا متفاوت بهره برده و مقابله با هر کدام از آنها، مشکلات خاص خود را دارد.

* سودای گازی اسرائیل در مدیترانه دفن می‌شود

از جولان نظامی اسرائیل در مدیترانه که بگذریم، رژیم صهیونیستی با جمعیتی بالغ بر 8 میلیون نفر (تا مارس 2013) نیازی مبرمی به انرژی‌های مختلف ازجمله «گاز» دارد.

با کشف 2 میدان گازی مهم در مدیترانه طی سالهای اخیر، سردمداران رژیم صهیونیستی که بیشترین میزان نیاز خود در این حوزه را از طرق واردات تامین‌ می‌کنند، حالا نه تنها به روزهای بی‌نیازی، بلکه به فکر صادرات گاز هم افتاده‌اند.

منابع گاز طبیعی مورد ادعا و تحت کنترل رژیم صهیونیستی در دریای مدیترانه، در فضایی به مساحت 44 هزار کیلومتر مربع پراکنده شده است که این محدوده از منطقه «رأس الناقوره» در نزدیکی مرزهای لبنان در شمال اراضی اشغالی آغاز شده و تا سواحل «عسقلان» (اشکلون) در مرزهای شمالی نوار غزه در جنوب امتداد می‌یابد.

مساحت این منطقه 2 برابر بیشتر از مساحت اراضی اشغالی 1948 است.

در ادامه، مروری کوتاه خواهیم داشت بر منابع گازی این رژیم در مدیترانه به ویژه 2 میدان گازی «تامار» و «لویاتان»؛ میادینی که اهداف مناسبی برای موشک‌های دریایی کلاس فاتح حزب‌الله خواهند بود.
 

رژیم صهیونیستی درسال 2009 میدان گازی جدیدی را با نام «تامار» در فاصله 80 کیلومتری شهر بندری «حیفا» در دریای مدیترانه کشف کرد.

این میدان پس از 4 سال عملیات حفاری، در تاریخ 30 مارس 2013 (10 فروردین 1392) به بهره‌برداری رسید و گاز طبیعی آن با استفاده از خط لوله‌ای 80 کیلومتری، به «بندر اشدود» انتقال یافت.
 

میزان گاز طبیعی این میدان، 250 میلیارد متر مکعب تخمین زده شده است که اگرچه در مقیاس بین‌المللی، رقم چندانی محسوب نمی‌شود و برای نمونه تنها قابل مقایسه با مصرف 2 سال و نیم کشور آلمان است، اما در صورت ثابت ماندن میزان گاز مصرفی اراضی اشغالی طی سالهای آینده، ذخیره 250 میلیاردی این میدان، قادر به تامین گاز مصرفی فلسطین اشغالی تا سال 2020 خواهد بود.

آغاز استخراج گاز از این میدان آنقدر برای صهیونیستها خوشحال‌کننده بود که «سیلوان شالوم» وزیر انرژی و آب اسرائیل روز بهره‌برداری از این میدان گازی را «روز استقلال انرژی» اعلام کرد و «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر رژیم‌صهیونیستی هم این روز را «روزی مهم برای اقتصاد اسرائیل» دانست.

* میدان گازی «لویاتان»

در سال 2011 یک میدان گازی جدید دیگر با نام «لویاتان» در عمق 5 هزار متری دریای مدیترانه کشف شد.

این میدان در 130 کیلومتری بندر حیفا در دریای مدیترانه واقع بوده و حجم ذخایر آن ابتدا 450 میلیارد متر مکعب و اخیرا حدود 510 میلیارد مترمکعب اعلام شده و پیش‌بینی می‌شود اسرائیل بخشی از ظرفیت میدان گازی «لویاتان» را به صادرات اختصاص دهد.
 

البته بخش اعظم خوشحالی صهیونیست‌ها از به راه افتادن این منبع گازی، بخاطر نگرانی آن‌ها از احتمال قطع جریان گاز از مصر به فلسطین اشغالی است. چراکه از زمان انقلاب مصر تاکنون، خطوط لوله انتقال گاز به فلسطین اشغالی چند بار منفجر شده است.

طبق برآورد اولیه کارشناسان کنسرن آمریکایی «نوبل انرژی» و شرکت اسرائیلی «دلک انرژی»، ارزش مواد خامی که در این میدان گازی نهفته است، بالغ بر 100 میلیارد دلار تخمین زده می‌شود و به گفته‌ «گیدئون تادمور» (رئیس شرکت اسرائیلی «دلک انرژی»)، این بزرگترین میدان گازی کشف شده در دهه گذشته در سراسر جهان است.

او معتقد است که این رویداد می‌تواند بنیادی برای معاملات آینده و صادرات گاز از اسرائیل به اروپا و آسیا باشد.

علاوه بر این دو میدان گازی مهم که یکی به بهره‌برداری رسیده (تامار) و دیگری در مراحل نهایی خود به سر می‌برد (لویاتان)، میادین گاز دیگری مانند میدان گازی «ماری B»  و یا «دالیت» نیز وجود دارند که البته نسبت به میادین دیگر، کوچکتر بوده و مثلا حجم تولید میدان گازی «ماری B» -که رژیم صهیونیستی در سال 2000 میلادی نخستین استخراج گاز خود از حوزه دریای مدیترانه در این میدان آغاز کرد- در سال 2012 کاهش یافته و ذخایر آن روبه اتمام است.

* حفاظت میادین گازی از آسمان و دریا

حفظ امنیت این میادین آنقدر برای صهیونیستها مهم است که وزارت جنگ اسرائیل، برای مقابله با تهدیدات، سالانه بودجه‌ 3 میلیارد شیکلی (معادل 620 میلیون دلار) را در جهت استقرار سامانه دفاعی موسوم به «سپر» در اطراف سکوهای گازی اختصاص داده است.

به گفته منابع صهیونیستی، تل آویو در چارچوب استقرار هرچه بیشتر نیروهای نظامی در مناطق گازی فوق، 4 فروند کشتی جنگی جدید مجهز به رادارهای بسیار پیشرفته و سامانه ضدموشکی سطح به هوا، از نوع «باراک» را نیز به خدمت گرفته است؛ تجهیزاتی که با استقرار شماری از هواپیماهای بدون سرنشین و قایق‌های تندرو تکمیل خواهند شد.

با این حال حتی برخی از صاحبنظران صهیونیست بر این عقیده‌اند که علی‌رغم افزایش تمهیدات نظامی در اطراف میادین مذکور، نمی‌توان از منافع اسرائیل در برابر حملات دشمنان محافظت کرد.

سرتیپ «گیورا آیلند» پژوهشگر «دانشکده امنیت ملی اسرائیل» در مصاحبه با کانال 2 تلویزیون اسرائیل گفته است: «حزب‌الله همواره درصدد ضربه زدن به تأسیسات گازی اسرائیل در دریاست.»

با این تفاسیر وقتی 8 سال قبل، حزب‌الله لبنان تنها با یک فروند موشک کروز دریایی بُرد کوتاه توانست ناوچه مدرن و پیشرفته اسرائیل را در مدیترانه هدف قرار دهد، تجهیز مقاومت به موشک‌هایی نظیر «خلیج فارس» و «هرمز» (که هر دو از خانواده موشک‌های کلاس فاتح هستند) چه بلایی بر سر ناوگان دریایی و سپرهای دفاع موشکی و منابع عظیم گازی صهیونیستها خواهد آورد.