اعتدالیون در جمع بخشی از مردم و بدون اشاره به ارتباط سخنان دوپهلوی خود با اجتماعی که جهت استماع سخنانشان گردهم آمده اند، می گویند: "اگر اشکال و گناهی بوده به تفرقه دامن نزنیم و از آن بگذریم، چرا که ما تابع همان حسینی(ع) هستیم که توبه حر را هم قبول کرد. من در جامعه کسی را نمی‌شناسم که گناهی بالاتر از گناه حر و عظیم‌الشأنی را در تاریخ بعد از پیامبر(ص) و امام علی(ع) جز اباعبدالله الحسین(ع) نمی‌شناسم که در برابر سری که حر در برابرش خم کرد، گذشت کرده و او را در آغوش کشید"!

 

با توجه به اینکه بیان این مطالب می تواند برای امت حسینی(ع) و انقلابی کشورمان شبهاتی را فراهم آورد، برآن شدیم تا تفاوت های "جناب حر" با سران فتنه 88 را که احتمالا مدنظر گوینده مطالب فوق بوده است، برشماریم تا مشخص شود در جامعه، کسانی هستند که گناهی بس عظیم تر، بالاتر و بزرگتر از "جناب حر" مرتکب شده اند.

 

 

 

 

یکی از تفاوت های مهم "جناب حر" با سران فتنه 88 این بود که شهید کربلا، اصولا به عنوان یک جنگاور شناخته شده بود و در تاریخ، از اعلام موضع سیاسی او کمترین نشانه ای وجود ندارد الا اینکه برخی او را از شیعیانی معرفی کرده اند که به جهت اوضاع کوفه، مذهب خود را تقیه می کرد. (تاریخ طبری و البدایه و النهایه)

 

این درحالی است که سران فتنه 88 نه تنها کوچکترین آشنایی با جنگ و جنگاوری نداشتند، بلکه به اذعان سران نظامی در دفاع مقدس، حتی در دوران نخست وزیری یکی از آنها (موسوی) کمترین حمایت ها از جنگ تحمیلی علیه ملت ایران صورت می گرفت. سران فتنه 88 همگی فعال سیاسی بودند، پس با قواعد سیاست و چارچوب ها، بایدها و نبایدهای آن آشنایی کامل داشتند.

 

 

از دیگر تفاوت های قابل توجه میان "جناب حر" با سران فتنه 88 این بود که شهید تواب کربلا، از ابتدا در دستگاه ابن زیاد فعالیت داشت و هرگز با حضرت امام حسین(ع) ارتباطی برقرار نکرده بود. حتی در برهه ای که وی برای انجام ماموریت، راه را بر قافله سیدالشهداء(ع) بست، زمانی که حضرت به او فرمودند "من به سوی شما نیامده‌ام جز به خاطر اینکه نامه‌هایتان را دریافت کردم"، حر پاسخ داد: "البته  ما از کسانی که به سوی شما نامه نوشته‌اند نیستیم".

 

اما سران فتنه 88 همگی از ابتدای انقلاب خود را در خط امام(ره) و نظام معرفی می کردند و در جمهوری اسلامی نخست وزیر (موسوی)، رییس جمهور (خاتمی) و رییس مجلس (کروبی) بودند. بنابراین، جرم خیانت افرادی که شهرتشان از انقلاب اسلامی است با فردی که از ابتدا در سپاه مخالف حضور داشته، قطعا بیشتر بوده و لاجرم، مجازات بیشتری را نیز باید متحمل شوند.

 

 

یکی از بارزترین ویژگی های "جناب حر" که موجب بیداری وجدان و در نتیجه، سرعت در مسیر توبه و بازگشت شد، حیا و ادبی بود که در واقعه کربلا از خود به یادگار گذارد. در تواریخ مختلف آمده: وقتی بحث میان حضرت اباعبدالله الحسین(ع) و حر بالا گرفت، امام حسین(ع) به او فرمودند: ثکلتک امک (مادرت به عزایت بنشیند). در این لحظه، حر از خود حیا و ادب خرج کرد و درحالی که سر به پایین انداخته بود، عرض داشت: "به خدا قسم اگر غیر از شما از عرب به من آن عبارت را می‌گفت همین عبارت را به او باز می‌گفتم امّا به خدای قسم برای من این (حق) نیست که یاد مادر شما (حضرت فاطمه الزهرا(س)) کنم مگر به نیکوترین وجهی که می‌توانم". (الکامل فی التاریخ)

 

حال، بی حیایی ها و بی ادبی های سران فتنه 88 را به یاد آورید که چگونه با اعلام فراخوان های غیرقانونی، بهایی ها، سلطنت طلبان، همجنسبازان، منافقین و برخی اغفال شدگان را به خیابان های تهران کشیدند و حرمت روزه ماه رمضان را در روز قدس شکستند و روزه خواری علنی کردند، مسجدی را به آتش کشاندند، به عکس ذریه پاک و تکرارناشدنی حضرت زهرا(س) امام خمینی(ره) بی احترامی کردند و با سوت و کف، به هتک حرمت عزای سالار شهیدان در روز عاشورا پرداختند. آیا میان حیا و ادب "جناب حر" با گستاخی های سران فتنه 88 وجه اشتراکی می توان یافت؟

 

 

"جناب حر" با آنکه یک جنگجوی شناخته شده بود، اما در چند مرحله از گفت و شنودش با حضرت اباعبدالله الحسین(ع) این عبارت را تکرار کرد که "من مامور به جنگیدن با شما نیستم". او حتی در مرحله ای دیگر از سخنانش، عباراتی جالب توجه را خطاب به امام حسین(ع) بر زبان می آورد: "به خدا سوگند من دوست ندارم (با گرفتار شدن به) چیزی از امور تو خدا مرا مبتلا کند و من چون از این مردم بیعت گرفتم و سرپرستی آنها را قبول کردم به سوی تو آمده‌ام. من باور دارم تمام کسانی که وارد قیامت می‌شوند امید شفاعت جدّت را دارند، و من نیز بیمناکم اگر با تو بجنگم زیان‌کارترین مردم دنیا و آخرت باشم". (مقتل الحسین للخوارزمی)

 

عبارات فوق نشان می دهد که "جناب حر"، به جهت همان حضوری که از ابتدا در دستگاه ابن زیاد داشت و ماموریتی که به واسطه شجاعتش به او محول شده بود، تنها برای ممانعت از ادامه مسیر قافله سیدالشهداء(ع) تلاش می کرد و حتی در برابر پیشنهاد جنگ آن امام همام، چندین مرتبه از عدم تمایل به این مساله معترف شد در حالی که سران فتنه 88، اگرچه به صورت مستقیم یا غیرمستقیم مشغول انجام ماموریت دشمنان قسم خورده انقلاب اسلامی بودند، اما علنا خیابان های تهران را صحنه نزاع و جنگ کرده بودند به نحوی که وقتی هواداران آنها به اسلحه هایی که مشخص نبود چگونه در اختیارشان قرار گرفته شده بود، به یک پایگاه بسیج حمله کردند، آنها با سکوت اولیه و صدور فراخوان بعدی، حمایت خود را از اقدامات خرابکارانه نقابداران مسلح جنبش سبز اعلام کردند.

 

سران فتنه 88، اگرچه به دروغ، تجمعات غیرقانونی خود را مسالمت آمیز نامیده بودند اما حتی برای یکبار هم از اغتشاشات و آتش افروزی های ناشی از دعوت های خود، اعلام برائت نکردند تا نشان دهند که به قصد جنگ و نزاع خونین وارد معرکه ای شده اند که دیگر مهار آن از دستشان خارج شده بود.

 

 

در تاریخ آمده: وقتی امام حسین(ع) در روز عاشورا پس از موعظه های بسیار، فریاد برآوردند که: "اما مِنْ مُغیثٍ یغیثُنا لِوَجْهِ اللَّهِ تَعالى؟ اما مِنْ ذابٍّ یَذُبُّ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللَّهِ (آیا فریادرسی هست که به فریاد ما رسد و از خدا جزای خیر بطلبد؟ و آیا کسی هست که شرّ این قوم را از حرم رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم باز دارد؟)" بدن "جناب حر" شروع به لرزیدن گرفت و اشک از چشمانش جاری شد. به سمت ابن سعد رفت و با او بگومگویی کرد اما دید که سپاه عهدشکن کوفه، تنها برای جنگ با فرزند زهرای مرضیه(س) به کربلا آمده است. اینگونه بود که به بهانه ای، اسبش را زین کرد و به سمت سپاه امام حسین(ع) به راه افتاد. در حالی که دست بر سر نهاده بود می‌گفت: "اللَّهُمَّ الَیْکَ انبْتُ فَتُبْ عَلَىَّ فَقَدْ ارْعَبْتُ قُلُوبَ اوْلِیائِکَ وَأوْلادِ بِنْتِ نبِیِّکَ (بار خدایا به سوی تو بازگشته‌ام، توبه مرا بپذیر که من رعب و وحشت در دل دوستان تو و فرزندان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم افکندم)". خدمت حضرت اباعبدالله الحسین(ع) آمد و با حالتی عجیب توضیح داد که هرگز نمی پنداشت این قوم سر جنگ با ایشان داشته است و از غریب کربلا درخواست کرد تا توبه اش را بپذیرد و... (ابن عثم، الفتوح؛ مقتل للخوارزمی و....)

 

اینجا بود که امام حسین(ع) فرمود: خدا توبه ات را می پذیرد...

 

اینک، به سال 88 بازگردیم؛ در مقابل فریاد بلند "این عمار" امام خامنه ای، سران فتنه 88 و راس سران فتنه و اصحاب فتنه و حتی ساکتین فتنه، چه پاسخی دادند؟

 

چه کسی طی بیش از 5 سالی که از فتنه 88 می گذرد، از یکی از سران فتنه شنیده که از جنایات و خیانت هایی که مرتکب شدند، اعلام ندامت و پشیمانی داشته باشد؟ "جناب حر" اگر توبه کرد، خود به زبان آمد، اما ظاهرا در ماجرای سران فتنه 88، عده ای دایه مهربانتر از مادر شده اند و درحالی که خود خیانت پیشه گان زنده هستند و مشغول خوشگذرانی در قصر (همان حصر) و دیگری در حال زیرآبی رفتن هست (به قول آیت الله جنتی)، اینها می خواهند ندای "التوبه" را به جای آنان سر دهند!

 

 

یکی از مهمترین تفاوت های میان "جناب حر" با سران فتنه 88 این بود که شهید کربلا، بزرگترین جرمش بستن راه قافله سیدالشهداء(ع) بود؛ اما دست سران فتنه 88 به خون تعداد قابل توجهی از مردم این سرزمین آغشته شده است. از یکسو شهدایی که برای دفاع از مرزهای جمهوریت و اسلامیت انقلاب اسلامی به میدان آمده بودند و از سوی دیگر، عده ای که سهوا یا عمدا فریب سران فتنه 88 و دروغ بزرگ "تقلب" را خوردند و در نزاع های خیابانی شکل گرفته، جانشان را از دست دادند. خون هر دوی این جماعت بدون تردید برعهده سران فتنه است و اگر روز محالی، آنها به هر علتی از سوی نظام مورد رافت و عطوفت قرار گیرند، تازه نوبت به حق الناس و پاسخگویی به خانواده های داغدار و قصاص در برابر آن همه خونی که به زمین ریخته شد، خواهد رسید.

 

 

برای روشن شدن این مساله که چرا خون شهدا و کشته شدگان اغتشاشات سال 88 بر عهده سران فتنه هست، بازخوانی این هشدار پیشگیرانه امام خامنه ای که در خطبه های تاریخی نمازجمعه 29 خرداد همان سال ایراد شد، ضروری است: "اگر نخبگان سیاسی بخواهند قانون را زیر پا بگذارند، یا برای اصلاح ابرو، چشم را کور کنند، چه بخواهند، چه نخواهند، مسئول خونها و خشونتها و هرج و مرج‌ها، آنهایند". (اینجا)

 

بنابراین، سران فتنه 88 خواسته یا ناخواسته، همینک در نقش قاتلینی هستند که مسئولیت اصلی خون های ریخته شده بر زمین طی دوران فتنه برعهده آنهاست و این مساله، یکی از مهمترین تفاوت های این جماعت با "جناب حر" است.

 

 

اگرچه میان "جناب حر" و سران فتنه 88 تفاوت های ظاهری و باطنی بسیاری وجود دارد که قطعا در این مجال نخواهد گنجید، اما به جهت رعایت اصل اختصار، به آخرین تفاوت مهم مدنظر اشاره می شود و آن، توبه عملی حر و تلاش برای جبران خطا در کمترین زمان ممکن پس از پذیرش توبه است. "جناب حر" پس از اظهار علنی و آشکار پشیمانی از اقدامات گذشته و منفک شدن از سپاه دشمن و پیوستن به لشکریان حق، به سرعت از امام(ع) رخصت جنگ گرفت و به نبرد با کسانی پرداخت که تا ساعتی قبل، همرزمشان بود و در این توبه عملی، به خون نشست و در نهایت، سیدالشهداء(ع) را بر بالین خود دید تا اطمینان یابد که عاقبت بخیر شده است.

 

درحالی که سران فتنه نه تنها به صورت زبانی و ظاهری نیز حاضر به پذیرش خیانت خود نیستند، بلکه عملکرد نزدیکان نسبی و سببی آنها، مشاوران سابقشان و حتی همفکران سیاسی این جماعت نشان می دهد که آنان، مترصد فرصتی هستند تا با تکرار جنایت های قبلی، بازهم در نقش مامور دشمنان انقلاب اسلامی به ایفای نقش بپردازند.

 

 

با مطالعه در آنچه که آمد، آیا بیان سخنان دوپهلو، مبهم، گنگ، عجیب و افراطی که بعضا تخریف تاریخ را نیز با خود به همراه دارد، در ایجاد تشابه میان یکی از نخستین شهدای عاشورای سال 60 هجری با سران فتنه 88 خروج از اعتدال و سخنی غیرمعقولانه نیست؟! آیا تلاش برای ایجاد مشابهت میان جماعتی از خیانت پیشه گان ناپشیمان، با یکی از شهدای بزرگوار کربلا غفلتی بزرگ به حساب نمی آید؟

 

برای امت حسینی(ع) ایران در سال های پس از فتنه 88، آغاز محرم الحرام و مشاهده بیرق های عزای سالار شهیدان، علاوه بر ایجاد شور و شوق عاشورایی، یادآور خاطره تلخ روز عاشورایی است که در تهران، مشتی اوباش از خدا بی خبر، پرچم های حسینی(ع) را به آتش کشیدند و در روز عزای زمین و آسمان، کف زدند و هورا کشیدند. محرم و عاشورا یکی از نقاط اوج نمایش تبری و تولی است؛ موسم اعلام صریح و صادقانه دوستی با دوستان اهل بیت(ع) و دشمنی با دشمنان آل الله(ع).

 

انتهای پیام/گ