به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی چهارفصل، مشهدی غلام احمد محمدی پیرمرد 90 ساله باشتی به لطف کوهنوردی مداوم و هر روزه خود هنوز هم مانند جوانی بیست ساله با بدنی سالم و با روحیه بشاش به کوه می رود و مشغول چرای دام های خود است.

وقتی از وی راز سالم ماندنش را می پرسم و می گویم چگونه با این سن و سال هنوز هم به دل کوه می زدند و صخره های کوه را یکی یکی از زیر قدم های استوارش می گذراند با لبخندی زیبا می گوید: پسرم، چوپانی شغل من است و من از کودکی با این کار بزرگ شده ام؛ اگر یک هفته و حتی کمتر از آن به کوه نروم حتما مریض خواهم شد.

نفس زنان، مشهدی غلام احمد را همراهی می کنم، رو به من می گوید: خدا را شاکرم که هنوز با وجود کهولت سن به لطف خداوند رو پای خود راه می روم، کار می کنم و محتاج کسی نیستم.

مشهدی غلام احمد که با صمیمیت کامل سخن می گوید و گویا سالهاست که من را می شناسد ادامه داد: هرچه فرزندانم می خواستند من را از این کار منع کنند و دیگر نگذارند به کوه بیایم نتوانستند و هنوز بعد از سالها هر وقت به کوه می آیم انگار جانی دوباره در روحم می دمند و شادتر می شوم.

این پیرمرد 90 ساله باشتی که مدام شکر خدا را با بجا می آورد، می گوید: تا لحظه ای که زنده هستم برای به دست آوردن روزی حلال، لحظه ای درنگ نخواهم کرد.

آری، هنوز پیرمرد های زحمتکشی در این دیار هستند که برای بدست آوردن روزی حلال خانواده هایشان دست از تلاش و همت بر نداشته اند و با تمام فشار زندگی و با داشتن کهولت سن، کار و تلاش را را رها ننموده اند و  دست های پینه بسته شان را روی زانوانشان می گذارد و با یک یاعلی بلند می شود و روزی حلال برای خانواده خود می برد.

به این پدر پیر، دست مریزاد می گویم و دستان پینه بسته مشهدی غلام احمد را که نشان از کار سخت اوست را می بوسم که بوسه زدن بر آنها زیباست.