به گزارش پایگاه اطلاع رسانی چهارفصل؛ 22 اسفندماه مصادف است با بزرگداشت شهدای والا مقام، آنانکه مشتاقانه جان خود را در طبق اخلاص گذاشتند تا برای صیانت و حراست از اسلام و ارزشهای آن دین خود را ادا نمایند. بدون تردید خورشید بزرگ ترین مؤذن صبح است و شهید والاترین مکبر آزادگی؛ و کدام تکبیر رساتر و فراگیرتر از شهادتینی که در بی تعلق ترین ثانیه های زندگی بر زبان شهید جاری می شود!

آری؛ "رهایی"  محصول دل سپردگی مردان جهاد به عالمی فراتر از خاک است. محصولی که توازن عقل های زمین را درهم می شکند، پس سلام بر شهدا که ایستاده می میرند. چه می شود که خون حامل زلال ترین پیام ها در تاریخ می ماند؟ بی تردید پاسخ را باید در این حقیقت جست که شهدا تفسیر مجسم باران بر شوره زار غفلت زمین اند و راز جاری ماندن شهدا، چیزی جز جوشیدن از چشمه ای به نام عشق نیست. "شهادت" کلاس همیشه دایر حرکت است که تمامی انسان ها را در هر برهه زمان در مدرسه خود ثبت نام می کند و شهدا، محصلان برگزیده این مدرسه اند.

شهدا، رفته اند و رسالتی از جنس آگاهی و حرکت را بر دوش ما باقی گذاشته اند. "شهادت" مرز زمین و آسمان است و شهدا، مرزبانان هماره بیداری. شهیدان پیامبران حماسه انسان اند که ما را مسئولیتی ممتد که در لحظه لحظه زندگی مان جاری است نازل فرموده اند.

مقام شهدا را جز شاهدان حقیقت کسی نمی فهمد و حقیقت را چشمی غیر از دل، نمی تواند دید. آن که رتبه و جایگاه شهید را فهمید پویایی را سرلوحه هستی خویش قرارداد و آن که از شهید جز لقب و نامی نمی داند، تنها دل را به سکونت در کوچه ای آرام که به نام شهیدی آذین شده، خوش می دارد؛ اما فریاد ممتد شهید در ثانیه ثانیه زمان جاری است؛ فریادی که ریشه در «هل من ناصر ینصرنی» سیدالشهدا دارد و امتداد تا گسترده ترین میدان موعود.

شهدا، مرگ را به سخره گرفته اند تا ما به حقارت دنیا بخندیم. شهدا حیثیت خون را فریاد زدند، تا ما گوشت و پوستمان را از جرعه عطش و شور بپرورانیم. شهدا همه تعلقات را از خود بریدند و خود را مسافر آسمان کردند تا گذرگاه بودن دنیا را اثبات کرده باشند و راز آزادی را بریدن از خویش ثبت نموده باشند. پس سلام بر شهدا و بر فرهنگ همیشه روشنشان. شهادت در

 نگاهی به حقیقت شهادت  

شهادت فنا شدن انسان برای نیل به سرچشمه نور و نزدیک شدن به هستی مطلق است.  شهادت عشق به وصال محبوب و معشوق در زیباترین شکل است. شهادت مرگی از راه کشته شدن است که شهید آگاهانه و بخاطر هدف مقدس و به تعبیر قرآن (فی سبیل الله) انتخاب می کند. یعنی شهید در راهی کشته می شود که هر دو ارزش آگاهانه و فی سبیل الله را داراست و چنین مرگی است که به تعبیر پیامبر(ص) شریفترین و بالاترین نوع مردن است (اَشرُفُ المُوًتِ قَتْلُ الشَّهادَهِ) و علی(ع) آن را گرامی ترین نوع مردن می داند (اَکْرُمُالمُوًتِ اَلْقُتْلُ).

شهید در لغت به معنی "گواه" است و در اصطلاح به کسی گویند که در مجرای شهادت قرار گرفته و در راه خدا کشته می شود.

شهادت نوعی از مرگ نیست بلکه صفتی از"حیات معقول" است. زیرا حیات معمولی که متاسفانه اکثریت انسانها را اداره می کند همواره خود و ادامه بی پایان خود را می خواهد، لیکن در حیات معقول فرد آن زندگی پاک از آلودگی ها که خود را در یک مجموعه بزرگی به نام جهان هستی در مسیر تکاملی می بیند که پایانش منطقه جاذبه الهی است فلذا شهید همواره زنده است و حیات و ممات او همواره صفتی است برای حیات طیبه و به مصداق آیه شریفه قرآن که می فرماید:

و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتاً بل احیاءُ عند ربهم یرزقون

169) آ ل عمران)

و گمان مبر آنان که در راه خدا کشته شده اند، مردگانی هستند، بلکه آنان زنده و در بارگاه پروردگارشان بهره مندند.

شهید همواره زنده است و مرگ او در واقع انتقال از حیات جاری در سطح طبیعت به حیات پشت پرده آن می باشد.

و یا در آیه ای دیگر می فرماید : (و لا تقولوا لمن یقتل فی سبیل الله اموات بل احیاء و لکن لاتشعرون) که در این آیه نیز به زنده بودن شهید اشاره نموده است.

در قرآن مجید، حدود ده آیه به صورت صریح درباره کسانی که در راه خدا کشته شده باشند وجود دارد. از جمله مسائلی که در این آیات به آن اشاره شده است عبارت است از زنده بودن شهید، رزق شهید، آمرزش گناهان شهید، ضایع نشدن عمل شهید، مسرت و خوشحالی شهید، وارد شدن در رحمت الهی و رستگاری شهید که در این نوشتار کوتاه اشاره ای به آنها خواهیم داشت.

حیات شهید

یکی از ویژگی هایی که قرآن شریف برای شهیدان ذکر کرده است، مساله حیات و زنده بودن آنها است. حال باید بدانیم که منظور قرآن از این حیات چه نوع حیاتی است؟ و مقصود قرآن چیست؟ آیا منظور از حیات، حیات مادی است؟ یا این حیات مخصوص به روح و روان شهدا است؟ آیا این حیات به جسم شهید هم مربوط می شود یا خیر؟ و دهها سوال دیگر که باید مورد بررسی قرار گیرد و به آنها پاسخ داده شود.

حیات در لغت به معنای (زنده بودن) آمده است. و در اصطلاح از دیدگاه های مختلف تعاریفی از آن ارائه گردیده است.

اما مراد از حیات شهیدان که خداوند در قرآن فرموده چیست؟

در ذیل آیه 154 سوره بقره تحت عنوان(و لا تقتلوا لمن یقتل فی سبیل الله اموات بل احیاء ولکن لاتشعرون) که به زنده بودن شهیدان اشاره کرده و اقوال مختلفی از طرف مفسرین ارائه گردیده است.

برخی گفته اند که منظور این است که شهدا بزودی در قیامت زنده خواهند شد.  برخی نیز گفته اند که: کشته شدگان در راه خدا، دارای هدایت و ایمان و دین صحیح هستند، نمرده اند و زنده هستند. برخی دیگر گفته اند: مقصود این است که چون از شهیدان نام نیک در این دنیا باقی مانده است زنده می باشند. مفسرین دیگر نیز اقوال دیگری را آورده اند که هر کدام به نوعی بیان کننده حیات شهدا می باشد و همه این اقوال به زنده بودن آرمان و اهداف شهیدان در جامعه باور دارند.

رزق و روزی شهید

خداوند در قرآن کریم در سوره آل عمران در آیات 169 تا 171 می فرماید:

و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتاً بل احیاء عند ربهم یرزقون، فرحین بما آتاهم من فضله و یستبشرون بالذین…

در این آیات خداوند بعد از اینکه می فرماید شهیدان را مرده مپندارید اشاره می کند به اینکه شهیدان زنده اند و نزد پروردگارشان روزی می خورند(عند ربهم یرزقون) که در این قسمت از آیه به ارتزاق شهیدان اشاره شده است. لذا اگر نوعی حیات مجازی برای شهیدان فرض نمائیم با ارتزاق منافات دارد پس باید حیات را حقیقی در نظر گرفت. زیرا ارتزاق از ویژگی های موجود زنده و حقیقی است و چون خداوند درباره شهیدان گفته است که نزد پروردگارشان، ارتزاق می کنند لذا شهید نمی تواند زنده حقیقی نباشد.

به هر حال؛ شهید و شهادت محصور به یک زمان و مکان خاص نیست بلکه گلواژه ای از جنس مردمان آسمانی  ست که سرای سعادت و خوشبختی را با تقدیم جان شیرین خود تفسیر می نمایند و در این راه برای زنده نگه داشتن ارزشهای اسلامی از هیچ هیمنه ای در هراس و ترس نیستند. آنانکه به ما آموختند شهادت تنها یک قصه نیست بلکه حقیقتی بیاد ماندنی که همواره برای زنده نگه داشتن یادمان اسلام در کالبد روزگار جاری و ساری ست؛ باشد که کا واماندگان از داستان شهد شیرین شهادت ضمن احترام به مقام شامخ شهداء، دنباله رو صراط این کبوتران سبکبال باشیم.

انتهای پیام /