به گزارش پايگاه خبري تحليلي چهارفصل،‌ گاهی پس از فراغت از کار روزمره و مشغله‌های زندگی اگر نگاهی کوتاه به زندگی افراد پیرامون خود بیاندازیم با اتفاقات تلخ و شیرین در زندگی همنوعان خود روبرو می‌شویم.

از آغاز سپیده‌دم تا غروب آفتاب هریک از مردم شهر من در خلوت خود با مصائب و مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می‌کنند، هرچند این مشکلات گاهی تأثیر زیادی در زندگی همه ما نداشته باشد اما وقتی به عمق لایه‌های آسیب‌پذیر جامعه پیرامون خود نگاه می‌کنیم خواب شب برای هر کدام از ما سخت می‌شود. هرچند در تاریخ کهن کشور ما همواره یاری‌رساندن به همنوع جز صفات ذاتی ما ایرانیان بوده اما این سنت حسنه گاهی به دلیل مشغله‌های زندگی در زندگی مدرنیته به فراموشی سپرده‌شده است.

انتخاب یک سوژه خبری تأثیرگذار در جامعه امروز کار بسیار دشواری است، چراکه امروزه هر نوع خبری می‌توان یک اثر مثبت یا منفی بر روح و روان افراد گذارد. ورود به عمق مشکلات یک خانواده تنگدست که دارای هفت فرزند می‌باشد که پنج نفر از آن‌ها دارای معلولیت ذهنی هستند تن هر خواننده‌ای را به لرزه درمی‌آورد. خانواده ترحمی در گچساران که با داشتن پنج فرزند معلول ذهنی از داشتن پدر نیز محروم است و اکنون تحت سرپرستی مادر خانواده نگهداری می‌شوند توجه هر شهروندی را نسبت به نحوه گذران زندگی آن‌ها جلب می‌کند.

خانواده هشت‌نفره ترحمی که هفت فرزند با نام‌های داریوش، مسعود، کیانوش، محمود، پیمان، کبرا و زهرا تحت سرپرست مادر خانواده نگهداری می‌شوند دارای معلولیت ذهنی بوده و امکان داشتن یک زندگی معمولی برای آن‌ها دشوار است.

پس‌ازآنکه برای تهیه گزارش با محمدی مسئول توان‌بخشی اداره بهزیستی گچساران هماهنگی‌های لازم به عمل آمد هرگز پیش‌بینی یک چنین سوژه‌ای را نکرده بودم اما این بار موضوع کاملاً فرق می‌کرد و من باید راوی داستان پنج انسانی می‌شدم که خود قادر به بیان عمق مشکلاتشان نبودند و مادری که به قول خودش هرگاه درب خانه‌اش به صدا درمی‌آید امید به این دارد تاکسی برای حمایت از فرزندان معلولش آستینی بالا بزند.

پس از هماهنگی‌های لازم برای تهیه گزارش راهی خانه خانواده پنج معلولی یا شاید به قول مادر خانواده هفت معلولی گچسارانی شدم و پس از استقبال گرم و غیرقابل‌انتظار خانواده ترحمی صحبت‌های خوبی بین ما صورت گرفت.

ورود ما با استقبال پیمان پسر دارای معلولیت ذهنی با سری که موهایش ریخته شده و دوربین عکاسی قدیمی در دستانش همراه شد که شروع سؤالات گزارش ما از این پسر معلول ۲۱ ساله رقم خورد.

پیمان که فرزند کوچک خانواده است، علاقه بسیاری به عکاسی و موسیقی داشت بارها وقتی در مقابل سؤال ما در خصوص اینکه به چه چیزی علاقه داری با همه مشکلاتی که در صحبت کردن داشت با اشاره به ضبط‌صوت موجود در اتاقش علاقه خود به موسیقی را به ما نشان می‌داد.

از علاقه پیمان ۲۱ ساله به گوشی تلفن همراه همانا که هرگاه تلفن همراه ما زنگ می‌خورد با همه سختی در گفتار وی پاسخگوی تلفن‌های ما شده بود.

پیمان ترحمی که متأسفانه به گفته مادرش به دلیل یک بیماری موهای خود را از دست داده بود تنها دل‌خوشی‌اش عکس پدر مرحومش بود که در گوشه‌ای از اتاق نصب‌شده و عکاس ما با دادن دوربین خود به این جوان معلول آرزوی او را هرچند کوتاه برآورده کرد و متذکر شد که حتماً عکس پدرم را چاپ کنید که در این لحظه اشک مادر و خواهر خانواده سرازیر شد.

مسعود پسر معلول دیگر خانواده که ۳۴ سال سن دارد تنها آرزوی خود را رفتن به مشهد و زیارت امام رضا (ع) می‌داند. مسعود که روزگار خود را تنها در خانه سپری می‌کند قادر به هیچ‌گونه فعالیت دیگری نیست.

محمود پسر ۲۹ ساله خانواده ترحمی که به قول مادر خانواده در کارهای خانه بیشتر همکاری می‌کند نیز از معلولیت ذهنی رنج می‌برد و تنها آرزوی خود را رفع مشکلات اعضای خانواده‌اش می‌داند.

مادر خانواده ترحمی زنی زجرکشیده که عمل جراحی باز قلب نیز کرده است، با ابراز تأسف از وضعیت معلولیت فرزندان خود اظهار داشت: نگهداری از هفت فرزند معلول ذهنی کار بسیار دشواری است.

وی با بغض می‌گوید: تاکنون پنج فرزندم تحت پوشش اداره بهزیستی گچساران قرارگرفته‌اند و با یک مستمری بازنشستگی همسر مرحومم که بین ما و همسر دوم وی تقسیم‌شده گذران زندگی می‌کنیم.

این مادر که با چشمانی اشک‌بار تنها نگرانی خود را نگهداری فرزندانش پس از خودش عنوان کرد و گفت: جز بهزیستی، تاکنون هیچ اداره‌ای برای حل مشکلات فرزندانمان کمکی به ما نکرده است.

وی بابیان اینکه محمود، فرزند بزرگ ۴۵ ساله‌اش در بیمارستان صنعت نفت گچساران کارهایی نظیر نامه‌رسانی را انجام می‌دهد افزود: تاکنون به دلیل معلولیت ذهنی نتوانسته در بیمارستان استخدام شود.

مادر خانواده ترحمی از داشتن دو دختر دیگر در خانه نیز خبر می‌دهد که آن‌ها نیز قادر به انجام کاری نیستند و تنها در کارهای خانه گاهی به وی کمک می‌کنند.

مادر خانواده ترحمی یادآور شد زمانی که شوهرش از داشتن فرزند سالم ناامید گشت، اقدام به ازدواج مجدد می‌کند و اکنون مستمری بازنشستگی پدر بین دو خانواده تقسیم می‌شود.

زندگی این پنج معلول ذهنی اگرچه با سختی‌های بسیاری گذران می‌شود اما روحیه بالای مادر خانواده و صمیمیتی که میان وی و فرزندانش است شاید بتوان به عنوان یک الگوی مؤثر در خانواده‌های ما معرفی شود.

زمانی که سن فرزندان را از مادر خانواده جویا می‌شویم از شدت گرفتاری و ناراحتی از سرنوشت و آینده فرزندان حتی سن یک نفر از فرزندان را نیز به خاطر نمی‌آورد.

مادر از علاقه‌مندی پیمان ۲۳ ساله به موسیقی، مسعود ۳۴ ساله و کیانوش ۲۵ ساله به فوتبال و محمود ۲۹ ساله به کارهای خانه می‌گوید، دریغ از اینکه می‌داند فرزندانش نمی‌توانند بسیاری از آرزوهای خود را با توجه به معلولیت به دست آورند.

هرچند آرزوی مادر خانواده چندان آرزوی بزرگی برای خیلی از انسان‌های اطراف ما نیست اما داشتن سرپرستی برای فرزندانش پس از مرگ بزرگ‌ترین آرزوی این مادر رنج‌دیده است.

وی مسائل مالی را از دیگر معضلات پیش روی خود و خانواده‌اش دانست و افزود: تاکنون هیچ‌گونه کمکی از فامیل یا مسئولان دریافت نکرده‌ام و این مسئله گذران زندگی را برای ما سخت کرده است.

مادر خانواده در ادامه از همه مسئولان خواست تا در خصوص خانواده‌هایی که دارای شرایطی همچون خانواده ترحمی هستند اقدامات حمایتی بیشتری انجام دهند.

وی گفت: فرزندان من سالیان سال است که در خانه هستند و بدون هیچ‌گونه فعالیتی روزگار سختی را سپری می‌کنند.

رئیس اداره بهزیستی شهرستان گچساران در گفتگو با توازن اظهار داشت: تاکنون کلیه خانواده‌های بی‌سرپرست و بد سرپرست در سطح شهرستان گچساران شناسایی و موردحمایت قرارگرفته‌اند.

مهران کشاورز افزود: خانواده پنج معلولی ترحمی چندی پیش نیز در بازدید رئیس بهزیستی کشور و نماینده مردم گچساران و باشت در مجلس شورای اسلامی از منزل آن‌ها مورد مساعدت رئیس بهزیستی کشور قرار گرفت و طی نامه‌ای از سوی واحد توان‌بخشی بهزیستی گچساران مشکلات این خانواده به سازمان بهزیستی کشور گزارش‌شده است.

کشاورز تصریح کرد: تاکنون سه فرزند معلول این خانواده تحت حمایت بهزیستی بودند که دو نفر دیگر نیز جدیداً تحت پوشش اداره بهزیستی قرارگرفته‌اند.

وی افزود: رفع مشکلات این خانواده‌های که تعداد آن‌ها در گچساران نیز کم نیست تنها با حمایت بهزیستی برطرف نمی‌شود و نیازمند مشارکت و حمایت خیرین و نیکوکاران نیز هستیم.

به گزارش توازن، مشکلات معلولان ذهنی و جسمی همواره در جامعه به عنوان یک معضل اساسی پرداخته‌شده است، اما رفع این مشکلات تنها با فرهنگ‌سازی و همکاری خیرین قابل اجرایی شدن است.

در جامعه‌ای که اکثریت مردم در بازی‌های سیاسی و زرق‌وبرق دنیوی غرق‌شده‌اند، توجه و حمایت از افرادی همچون پنج معلول خانواده ترحمی توشه‌ای از اعمال خیر و باقی الصالحات را برای آخرت همراه دارد.

نقش مردم، مسئولان، رسانه‌ها و خیرین در بررسی و رفع مشکلات نیازمندان جامعه موجب می‌شود تا روح نشاط و شادابی در لایه‌های آسیب‌پذیر جامعه نیز وارد شود و توازنی عادلانه در میان اقشار مختلف جامعه صورت پذیرد.

(جهت یاری‌رساندن به این خانواده گرامی، آدرس و تلفن تماس آنان نزد هفته نامه توازن و همچنین اداره بهزیستی گچساران موجود است).

گزارش تصویری: آرش کنارکوهی

.

انتهای پیام/م.ن