به گزارش چهارفصل، خاله شادونه برای دومین بار در 3 سال اخیر در روزهای آغازین مهرماه سال 92 در شهر یاسوج به اجرای برنامه پرداخت.

ملیکا زارعی یا همان خاله شادونه بعد از اجرای موفق برنامه های کودکانه تلویزیونی و محبوبیت در میان بچه ها، به فکر ایرانگردی افتاد و شهر به شهر گشت و در شهرهای دور نزدیک پایتخت برنامه های شاد و مفرح اجرا کرد.

البته همیشه افراد و رسانه ها از گوشه و کنار نسبت به اجرای برنامه خاله شادونه و سفرهای وی انتقاداتی داشتند اما هیچ گاه نقدی جدی و بررسی کارشناسانه ای چه در برنامه های صدا و سیما و چه در نشریات در خصوص شیوه اجرای برنامه های کودکانه، تربیت اسلامی و چگونگی انتقال پیام ها انجام نشد.

هنرنمایی های خاله شادونه هم چنان ادامه داشت تا این که در یکی از این سفرها که عوامل برنامه «باغ  شادونه» عصر پنجشنبه 21 اردیبهشت‌ماه در خرمدره به اجرای جشن پرداختند، هنگام خروج بچه‌ها از سالنی که مراسم جشن در آن برگزار می‌شد، به دلیل ازدحام جمعیت 3 کودک کشته و 7 نفر مجروح شدند.

بعد از آن حادثه تلخ بود که انتقادات زیادی به اجرای برنامه های کودکانه خاله شادونه شد. این انتقادها از صدای نازک خاله شادونه آغاز می شد تا چگونگی انتقال پیام به کودکان بود و به حریصی مدیر برنامه خاله شادونه در خرمدره برای مستقر کردن 3 هزار نفری کودکان و خانواده هایشان در سالن هزار نفری و چیزهای دیگر.

بعدتر که خاله شادونه با چشمی گریان در تلویزیون ظاهر شد و پیام تسلیت صادر کرد و آرام آرام گذر ایام سنگینی این داغ را از یادها برد، باز هم فراموشی دامن همه را گرفت و بازهم برنامه خاله شادونه بدون هیچ تغییر محتوایی و اجرایی روال گذشته خود را پی گرفت.

حالا دیگر کسی نمی پرسد چرا هنوز راهبرد اساسی برنامه خاله و عموها هنوز جیغ و هورا است و این راهبرد قرار نیست تغییری کند.

این که رفتارها و ادا و اطوارهای خاله شادونه، ناز و نازک کردن صدا و تلاش او و تیمش برای خوشحال کردن کودکان چقدر کارشناسی شده است و چه تأثیری بر خردسالان ما خواهد داشت، دوباره فراموش شده و حالا خاله شادونه و عموهایی که این روزها تعدادشان زیادتر هم شده با موسیقی و ریتم هایی که تناسب چندانی هم با فرهنگ ما ندارد هنرنمایی می کنند و بچه ها و خانواده ها هم دست می زنند و هورا می کشند.

فخرالدین رضایی