به گزارش چهار فصل ، استان کهگیلویه و بویراحمد با وجود دارا بودن شرایط زیست محیطی و منابع طبیعی مناسب،در شرایط فعلی یکی از استان های محروم کشور می باشد.این استان در شرایط گذار از ساخت سنتی به مدرن قرار دارد و طی سالیان اخیر روند شهرنشینی و گرایش به نمادها و سبک زندگی شهری افزایش یافته است.باوجود این تغییرات عینی و قابل مشاهده،استان از جایگاه مناسب توسعه ای برخوردارنیست.

توسعه یافتگی و رهایی از محرومیت همواره یکی از دغدغه های مردم و مسؤلان استان ما- کهگیلویه و بویراحمد- بوده است.همه تلاش ها معطوف به رفع غبار محرومیت وتسریع روند پیشرفت استان بوده است.اما سؤال اساسی این است که با وجود این همه تلاش در طول سال های پس از انقلاب تا کنون چرا همچنان این برچسب نامبارک به استان ما چسبانده می شود.به عبارت بهتر سؤال این است که مهمترین دلایل روند کند توسعه یافتگی ما چیست؟جغرافیا،سیاست،فرهنگ،اقتصاد یا...

پیمایشی در سال 1388 تحت عنوان«بررسی موانع فرهنگی توسعه استان کهگیلویه و بویراحمد»به سفارش وحمایت استانداری کهگیلویه و بویراحمد انجام شده است.مروری بر نتایج این طرح پژوهشی به در شناخت بهتر موضوع کمک خواهد کرد.

سؤالات اساسی که این تحقیق به دنبال آن بوده است از قرار زیر است:

1-وضعیت توسعه شاخص های فرهنگی استان چگونه است؟

2-شاخص های فرهنگی چه جایگاهی در روند توسعه و یا عدم توسعه استان دارند؟

یافته های این پژوهش نشان می دهد در کنار داده هایی که نشانگر قابلیت های زیستی طبیعی و انسانی استان برای توسعه می باشند،شرایطی ناهمخوان با قابلیت های طبیعی استان برای توسعه وجود دارد.وجود شرایط زیست محیطی در استان و همچنین جایگاه راهبردی آن از نظر جغرافیایی که پل پیوند استان های مرکزی و جنوبی کشور می باشد از جمله زمینه های مرتبط برای فعالیت های اقتصادی و اجتماعی مناسب توسعه است.

متغیرهای مورد بررسی در این پژوهش که با رویکرد فرهنگی مورد مطالعه قرار گرفتند نشان دادند که قابلیت های طبیعی اگر چه یکی از زمینه های طراحی و اجرای برنامه ها و فعالیت های اقتصادی و عمرانی و در نتیجه رسیدن به توسعه همه جانبه می باشند،به تنهایی و بدون فراهم بودن زمینه های انسانی و فرهنگی،کارایی لازم را برای تغییرات توسعه ای نخواهند داشت.

برنامه های توسعه ای بدون لحاظ کردن شرایط زندگی و ارزش ها و اولویت های انسان،امکان تحقق نخواهند یافت و در صورت اجرا به صورت برنامه های توسعه از بالا و برون زا،بدون نگاه جامع نگر به زمینه های فرهنگی و اجتماعی انسان های جامعه هدف آن برنامه ها،پیامدهای مورد انتظار را در بر نخواهند داشت.

ما از یک طرف خواهان استانی توسعه یافته،برخوردار،دارای نقش مؤثر در مناسبات ملی و منطقه ای و فاقد فقر و فساد و تبعیض هستیم،اما از سوی دیگر به زمینه های فرهنگی و مذهبی مورد نیاز برای این اهداف بی توجه هستیم.

عصبیت خویشاوندی در تمام مناسبات و روابط و نگرش های ما اولویت دارد.این عصبیت به ما اجازه نمی دهد غیر از منافع خود و حزب خود و فامیل و خویشاوند خود،چیز دیگری ببینیم.همواره به دنبال کسب مناصب بالاتر بودن و استفاده از آن برای منافع فردی و گروهی بزرگترین مانع رشد و تعالی هر ملتی است.

نگاهی به تغییرات و تحولات اجتماعی و سیاسی در استان ما به خوبی نقش عصبیت خویشاوندی ابن خلدون را آشکار می کند.

ادامه دارد...

یاداشت:مهدی دلبند

انتهای پیام/گ