ورزشهای دسته جمعی در خیابانها و پر شدن کوچه ها و معابر عمومی توسط کودکان ، نوجوانان و حتی جوانان در روزهای تعطیل یا ساعت بعد از تعطیل شدن مدارس، نمونه بارزی از عطش درونی و طبیعی آنان به چنین فعالیت و اشتغالی است.

اما هنوز هم هستند کسانی که با گذشت سالیان دراز از عمرشان، همچنان سالم و شاد زندگی می کنند و با رفتار و برخوردشان اطرافیان را به وجد می آورند.

دست به کار شدن سالمندان برای احیای بازی های محلی

این روزها و پس از بارش های اخیر و طراوت دوباره هوا، پیرمردهای چرامی با جمع شدن در کنار رفقای دیرینه خود و راه اندازی بازی های محلی قدیمی، شور و نشاط عجیبی بین مردم کوچه و بازار به وجود آورده اند.

«کوس» یکی از بازیهای فکری و بسیار پر هیجان محلی است که از دیرباز مردم شهرستان چرام در اوقات فراغت، برای رفع خستگی یا به عنوان تفریح و سرگرمی انجام می دادند.

کلیت این بازی شبیه بازی منچ است و هم به صورت فردی و هم به صورت گروهی قابل انجام دادن است.

تنها وسایل موردنیاز برای انجام دادن این بازی مهیج،یک صفحه کاغذی یا چوبی است که دارای چهار ستون 12 خانه ای می باشد که یکی از ستون های کناری از 12 عدد خورده سنگ و در ستون دیگر 12 عدد زغال (یا هر چیز دیگری که نمایانگر مهره های تیم مقابل است) قرار می گیرد و به جای تاس هم از دوتکه چوب به قطر 2 سانتیمتر و طول 20 سانتیمتر که آنها را بصورت طولی از وسط برش داده اند استفاده می شود.

این بازی یک بازی کاملا فکری است و علاوه براینکه کوچکترین خطری ندارد، به راحتی و با هر تعداد بازیکن و در هر مکانی قابل انجام دادن است.

اما آنچه که این روزها این بازی را بیش از پیش جذاب تر کرده است، حضور افراد مسن و سالخورده در کنار هم و یادآوری خاطرات نه چندان دور گذشته است.

شهرت این پدربزرگ ها به جای رسیده است که مردم با طبقات مختلف اجتماعی و رده های مختلف سنی ، برای شرکت و تماشای این بازی پر هیجان از تمام نقاط شهر به محل بازی می آیند.

حضور این افراد سالخورده و پیر در کنار هم، علاوه بر اینکه باعث شادی و نشاط آنها و هچنین ازبین رفتن بسیاری از امراض روحی و روانی شان شده است،تلنگر خوبی بود تا مسئولان فرهنگی برای حفظ و نشر این بازیهای محلی به فکر چاره باشند.

قطع بازی و نماز اول وقت

اما جالب ترین صحنه که از نزدیک نیز شاهد آن بودیم مربوط به زمانی است که با نزدیک شدن به وقت اذان، همگی دست از بازی کشیدند و راهی مسجد شدند تا برای اقامه نماز و راز و نیاز با معبود خویش آماده شوند.

در واقع این حرکت خودجوش کهنسالان چرامی اثبات عملی این حقیقت بود که تنها با اندکی تفکر و ریشه یابی مشکلات روحی و روانی جامعه،می توان با برپا کردن جشنواره های بومی محلی با صرف کم ترین هزینه و زمان ممکن، از فرهنگ غنی یک منطقه حفاظت و شادی را به مردم هدیه داد.

گزارش:میثم دهقان

انتهای پیام/گ