به گزارش پایگاه خبری تحلیلی چهارفصل، مدیران و متولیان امور فرهنگی و مذهبی استان کهگیلویه و بویراحمد به مراکز و مساجد بین راهی توجه نمایند؛ چرا که شان انسان و اماکن مذهبی بیش از این گفتاراست. مدیران و متولیان امور فرهنگی و مذهبی استان از جمله سازمانها و تولید کنندکان کالاهای سمعی وبصری هستند. فرهنگ مجموعه دستاوردهایی است که هویت هر ملتی را برای خود و دیگران به نمایش می گذارد و در دادوستدها و تعاملات و روابط و… تاثیر مستقیم خود را به جای میگذارد.

فرهنگ مقوله ای نیست که به یک باره در وجود و پیکره قومی، ملتی، جمعی و یا سازمانی و شرکتی و…بتوان تزریق کرد. نقش فرهنگ برجسته ترین عنصری است که ذهنیت دیکران را در مورد هر جامعه و سیستمی تشکیل و در نهایت به قضاوت و داوری با خود و دیگران می کشاند. وقتی به هویت اقوام و تاریخ گذشتگان رجوع می شود یکی از مهمترین عناصری که؛ مورد مطالعه و پژوهش قرار می‌گیرد، عناصر فرهنگی آن جامعه است. فرهنگ سرمایه ای است که ماحصل تاریخ وجودی یک قوم و ملت و یا هر کشوری است که با موجودیت او همواره همراست. فرهنگ واقعیتی انقکاک ناپذیر از بدنه هر قومی است و دستمایه برگرفته از همه داشته های یک قوم و ملت است .

امروزه فرهنگ برند رقابتی برای تسخیربازار اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و…است که حتی سازمانها با این واقعیت تولیدات و خدمات خود را به مشتریان عرضه می‌دارند. کار فرهنگی کردن مقوله ای تخصصی و دانش مدار است. فرهنگ ها نماد همزیستی و اختلاف اقوام و ملتها و سازمانهاست. گاهی برای یک امر فرهنگی سالها تلاش می شود؛ اما با یک موضوع ساده که بعضا نادیده گرفته می شود همه گذشته را با همه تلاشها به زیر سوال و یا به قضاوت غیر واقعی از طرف دیگران می کشاند. کار فرهنگی کردن از جمله کارهایی است که در دراز مدت بازدهی دارد و نوعی سرمایه گذاری درازمدت است. رفتار و کردار، آموزش، تاریخ، دستآوردهای هنری و ورزشی، علمی، اقتصاد، اجتماعی و مذهبی و…همه فرهنگ ساز و سرمایه های یک ملت و کشور است.

امروزه دنیا ازسرمایه های فرهنگی خود بگونه ای تجارت و ایجاد سود می کند، دستاوردهای فرهنگی، در دنیا امروزه مشتریان خوبی دارد و رقابت برای این تجارت نیازمند زیر ساخت های لازم است. امروز فرهنگ از جمله کالاهای بصری است که دنیا را به چالش جدید برای تجارت کشانده است و سالهاست که دنیا در این عرصه سهم بسیار خوبی را تصاحب کرده اند.اگر امروز کشور ما بر پایه صنعت نفت دچار بحران و کشمکش های خارجی و بین المللی می گردد، باید را چاره را در عرضه خدمات و کالاهای فرهنگی و یا سمعی و بصری هستند. نقش ارائه و عرضه خدمات در صنعت توریسم ،امروز نیازمند زیرساخت های لازم برای دسترسی و یا در کنار جاذبه ها و منابع طبیعی و تاریخی و فرهنگی و…می باشد. جاده، وسائط نقلیه مناسب چندگانه (زمینی، ریلی، دریایی و هوایی )، هتل ها، اماکن بین راهی و…از جمله زیرساخت های ابتدایی این موضوع است.

وقتی که در سطح ملی برای موضوع گردشگری و توریسم، شهرستانهای استان کهگیلویه و بویراحمد را به تصویر می کشانیم ، بسیاری از برجستگی های تاریخی ، مذهبی و فرهنگی استان را در، تیزرهای تبلیغاتی و یا پوسترها و… به تبلیغ می گذاریم و به حق که جایگاه استان برای این موضوع بیش از آن چیزی است که تاکنون به آن دقت و توجه کرده ایم و شاید سهم ناچیزی که ازاین بابت را تاکنون توانسته ایم جذب کنیم و درحالت خوش بینانه به نسبت کشور رقم قابل ملاحظه ای هم باشد. اما برای همین حداقل توانایی در جذب، باید به زیر ساخت‌های رفاهی ( بین راهی) شامل استراحت گاههای موقت، و… توجه و دقت لازم را متناسب با شان و قابلیت ها و برجستگیهایی که اشاره داشته ایم را مورد توجه جدی قرار دهیم . چرا که شأن شهروندی و حقوق و تکالیف آن از مفاهیم اساسی زندگی در شهر و شهرنشینی است. در زندگی شهری، همه شهروندان صرف‌‌نظر از نژاد، قومیت و جنسیت از حیث حقوق و تکالیف با هم برابرند. مفهوم شهروند در مکتب اسلامی با مرکزیت انسان با عنوان اشرف مخلوقات حقوقی را تعریف کرده که اهمیت وجودی انسان را دو چندان کرده است و در مدیریت شهری؛ توریسم و اکوتوریسم، این جایگاه مزید بر شان انسانی و ارزش ها و اخلاقیات یک موضوع رقابتی است.

ما نمی توانیم به شعار و تبلیغ برای جذب گردشگر و توریسم را در نظر داشته و به دنبال سهم داخلی و فراملی در استان باشیم اما از آن طرف به مکانهای استراحت و رفاهی در جاده ها دقت و توجه لازم را؛ نکنیم. وقتی که به استان‌های دیگر گذر می‌کنیم و یا سفری را برای ایام تعطیلات و یا کاری در نظر می‌گیریم به زیر ساخت هایی می رسیم که قابل مقایسه با آنچه که ما داریم و یا آنچه هزینه کرده ایم چه از نظر کمی و چه کیفی؛ بسیار متفاوت و یا کلا قابل قیاس نیست. چرا که با این طبیعت بکر و سرمایه های طبیعی ومنابع فرهنگی، تاریخی و…که در استان ما وجود دارد ، اگر دیگران داشتند، به کجا ها می رسیدند و ما چه کرده ایم؟ اگر به منافع ناشی از این مهم توجه گردد آنگاه خواهیم دید که با آموزش و یادگیری برای کلیه طرفهای دخیل؛ اعم از مردم محلی، اکوتوریست‌ها، مسئولان دولتی، متصدیان صنعت توریسم و…همراه بوده و منافع بلند مدت جامعه محلی را از طریق محافظت مستمر از منابع تامین کرده و از این طریق به تحقق هدفهای اجتماعی، اقتصادی، علاوه بر حفظ محیط زیست؛ به اخلاقیات و مسائل ارزشی نیز توجه لازم به عمل می آید و اینجاست که در یک باز تعریف از سرمایه های طبیعی و انسانی، در سطح استان می‎توان به رقابت برای توسعه پایدار با همکاری همه ذی نفع‌های دست یافت.

اگر بپذیریم که سهم مسافر و گردشگرانی که بصورت زمینی به درون و برون استان تردد می‌کنند بیش از آن حداقل تک پروازهای هوایی استان ماست، لذا باید به سهم خدمات ارائه شده به این موضوع اهمیت بیشتری داده شود.

اما متاسفانه کمتر فردی را می توان پیدا کرد که از سمت اصفهان به استان کهگیلویه و بویراحمد آمده باشد و یا از یاسوج به سمت اصفهان رفته باشد که در کمپ ها و یا مجتمع های رفاهی بین راهی این مسیر توقفی نکرده و یا لحظه‌ای برای استراحت و نماز نایستاده باشد. سوال اساسی این است که نظارت بر این مجتمع‌ها بر عهده چه کسانی است؟ چه نهاد و سازمانی متولی بازرسی و نظارت مستمراین مکان ها را با توحه به سرمایه ای بودن منابع توریستی، به عهده دارد؟ آیا شان و قابلیت مردم در این مکان ها متناسب با آنچه هزینه شده در نظر گرفته شده است؟ آیا مجتمع‌های رفاهی سایر شهرستان‌ها از همین ساختار و بودجه برخوردار نبوده اند یا خودشان هزینه شخصی کرده اند و یا از بیت المال بودجه تخصیص داده شده است ؟ اگر همه از طرحهای ملی و بودجه بیت المال است چرا همه در یک سطح نیستند؟ و جایگاه مدیریت در این اماکن کجاست؟

هر روز و بخصوص هر صبح که به مسجد حضرت امام خمینی (ره ) پاتاوه، جنب جایگاه سوخت … میرسیم، تعداد زیادی اتوبوس، سواری، کامیون و… در حاشیه مسجد برای مسائل بهداشتی و انجام فریضه نماز و استراحتی کوتاه توقف می‌کنند. هر مسافر و رهگذری هزاران حرف و حدیث ناروا؛ بابت، بسته بودن مسجد، نبود مواد شوینده، آب، خدمات بهداشتی و… برای انجام فریضه نماز؛ نثار دوستان فرهنگی استان می‌کنند. چرا که همواره این درب این مسجد بر روی مسافران بسته وفقط درب ورودی به حیاط باز است و امکانات لازم برای حداقل نماز دو رکعتی صبح هم کافی نیست. من شرم دارم که بیان کنم آنچه در این مکان مذهبی دیده ام. شان و جایگاه انسان و دین بطور کامل تحقیر می‌شود و جایگاه مسجد در دین ما به زیر سوال می رود. اگرچه برای انجام فریضه نماز در روزهای سرد سال که دراین مسیر برف و باران است، بطور کلی تعطیل یا به بدترین شرایط ممکن در حیاط مسجد روی موزاییک ها به جا آورده می شود. بطوری که نماز گزار وقتی به سجده می رود تمام لباس های او خیس و یا آلوده میشود. بنده قضد ندارم حرفهای کسانی را که در طول یکسال در هر هفته شنیده ام اینجا بیان کنم، این جه وضعی است که در این مسجد وجود دارد چرا مسجد با چندین قفل بسته شده است، و در سایر فصول و اوقات روز به همین حدیث و روایت وضعیت ادامه دارد. ای کاش برای یکبار در طول یکسال گذشته موفق به ورود در این مسجد می‌شدیم؛ و یک رکعت نماز به درستی می خواندیم. شرایط مساجد بین راهی با مساجد درون شهری باید متفاوت باشد.

ما تعجب می کنیم چرا اینچنین است و اما سوال اصلی این است که جایگاه این مسجد (امام خمینی) بین راهی برای چیست؟ ما که همه چیز دیدیم به جز نمازگذاردن در این مسجد؟ آیا کسی هست که بگوید تعریف ساخت این مسجد برای چه بوده است؟ به نظر می رسد با دیدن شرایط حاکم براین مسجد، هر مهمان، مسافر و گردشگر، فاتحه سایر امکانات رفاهی و لازم برای عبور مجدد و یا ماندن در استان و دیگر شهرها را یکباره برای همیشه خود؛ تعریف می کند و از خیر سیاحت در استان ما می گذرد و تاثیر منفی را در ذهن خود با دیدن این مسجد ثبت و به یادگار می گذارد. و از همه مهمتر اصلا بحث نماز اولی ترین، عمل در دین ماست و پرداختن به این فریضه یک واجب است. لذا بر مدیران و متولیان فرهنگی استان رواست که در خصوص این مسجد بین راهی امام خمینی (ره) که واقعا بسیار تاثیر روحی و روانی و… در ذهن رهگذران استان ما دارد؛ فکری اساسی درخور جایگاه دینی و مذهبی اماکن دینی داشته و به عمل آورند. چرا که واقعا این مسجد در شان نام آن و همچنین سایر مسائل بیان شده نیست.

این مسجد به نام رهبر فقید انقلاب اسلامی ماست. اما آیا این مسجد با شان و قابلیت این عارف وارسته و این انسان بزرگ و رهبر زمان امت اسلام؛ و انقلاب اسلامی و…لحاظ شده است؟ آیا متولیان فرهنگی استان سالی یک بار به این مکان مذهبی – تفریحی و خدماتی و… نظرو نظارتی داشته اند؟ آیا در کم و کیف این جایگاه بین راهی که هر رهگذری که لحظه ای در آن توقف می نماید ؛ یک آن همه توان و ظرفیت گردشگری و توریستی استان را با توجه به حداقل استاندارهای بهداشتی و… نگاه نمی کند؟ این مسجد در طول ایام سال همواره با قفل های تو درتو از داخل و بیرون بسته و جایی برای نماز گذاردن مسافرین نداردبخصوص در طول زمستان و روزهای برفی و بارانی و کل ایام سال یک گلیم فرش خیبس وآلوده و غیره بهداشتی در سمت چپ ورودی همیشه پهن است و درب های مسجد که داخل آن مفرش شده همواره مسدود است( حتی یک روز در طول یکسال تردد مستمر برای ادای نماز صبح درب سالن مسجد باز نبوده است). همواره مسافران با نهایت اجبار و اکراه و در سوز سرما و … که بیشتر با نبود آب و دستشویی‌هایی آلوده و کاملا غیره بهداشتی و..یا از نماز گذاردن منصرف و یا هم بر روی کف حیاط و یا زیر بالکن بر روی تنها گلیم فرض مرطوب نماز می گذارند. آیا این است شان احترام به مهمانان و گردشگران و مسافران استان ما؟ حداقل سایر استان‌ها و شهرها ما می بینیم که این اماکن چگونه مدیریت می شوند، والله در شان ما و مردم و مدیران استان ما نیست که با چنین اماکنی اینگونه غیر مسولانه برخورد شود، همه ما به سهم خود مسئولیم و باید در بهتر کردن شرایط و خدمات رسانی به مردم و رعایت ارزشها و اخلاق عمومی و انسانی و دینی کوشا باشیم . این اماکن نماد تاثیر گذار در ذهن مهمانان و مسافران به استان ماست، نباید تحت هیچ شرایطی کوتاهی کرد و به سادگی از کنار آن گذشت.

به نظر می رسد جایگاه و شان استان کهگیلویه و بویراحمد بیش از این است و مدیران و متولیان فرهنگی استان باید در خصوص این اماکن و سایر جایگاهها؛ نظارت مضاعف داشته باشند. بعضا وضعیت بهداشتی تعدادی ازاین اماکن قابل قبول نیست و بوی تعفن و یا کاملا غیره بهداشتی است بخصوص دستشویی ها و جایگاه نماز می توان با اضافه کردن و ساخت بیشتر، و یا درجه بندی کردن این مراکز و با ارائه بسته های تنبیهی و پاداش، نسبت به بهبود و اصلاح وضع موجود و یا ایجاد وضعبت بهتر همت مضاعف ایجاد کرد و یا با مدیریت به جا این اماکن را به وضعیت خوب و بهتر در ارائه خدمات ترغیب کرد، تقلیل و ارتقاء درجه جایگاه یکی از روش های بهبود شرایط است یا می توان یک نظافتچی و یا خادم برای انجام امور بهداشتی و رفاهی جذب نمایند تا نسبت به انجام امور و خدمات رسانی مسجد و مسافران، گردشگران و …به عمل آورده و یا می توان ستادی برای پیکیری و رفع مشکلات آنی و کلی در سطح استانداری و یا فرمانداری ها و بخشداری ها و…تشکیل و مشکلات موجود را رصد کرد و برای آنها چاره چویی نمود و اگر چنین متولیی وجود دارد، لازم است؛ پیگیریهای مستمر و تیمی بیشتری معمول و یه انجام رساند و یا با ارائه یک شماره پیامگ و تلفن بصورت برچسب در اماکن فوق و زیارتی، تفریحی، مذهبی، گردشگری و…برای اطلاع رسانی عمومی نصب کرد، تا در صورت امکان دراولین فرصت با ارائه نظر و خبر، مشکلات اینچنینی را دریافت و بعضا بر طرف نمود.

خدمات اجتماعی به مثابه یک کالای عمومی و خیر اجتماعی یکی از نیازهای حیاتی شهروندان هر جامعه می باشد و غالباً ‌توسط سازمانهای عمومی و غیر دولتی (نظیر تامین اجتماعی ،‌ مؤسسات خیریه ، سازمانهای مردم نهاد و …) تمشیت و تدبیر می شود و چه بهتر که شهرداری ها بعنوان سازمانی که از مردم وبا مردم و برای مردم هستند ، متولی مدیریت ارائه خدمات اجتماعی، به شهروندان باشند و یا اداره راه و ترابری ، وزارت بهداشت و درمان استان ، سازمان اوقاف و سازمان گردشگری ، ستاد نماز استان و ائمه جمعه و جماعت و…همه نهادها و عموم ملت باید در مقابل چنین مواردی ، باید با ارائه راهکار و جذب بودجه لازم از بلیط مسافر و یا راههای جدب درآمد از اماکن و…چاره جویی و حساسیت خود را به موقع ابراز و در رفع مشکلات در حد امکان همت گمارند؛ اگرچه بسیاری از این اماکن ، بصورت خودگردان و حتی درآمدزا در بسیاری از راههای کشور و شهرها به بهترین شکل ممکن و در حد بسیار خوب و استاندارهای بهداشتی نگهداری می شود (جایگاه مهتاب قم – تهران ). ارائه خدمات شایسته به مسافرذبه عنوان انسان حق اوست ومضافا؛ شان اماکن مذهبی بیش از این گفتار است. اگرچه باید گفت؛ تهیه مواد شوینده و ضد عفونی، مواد و ابزار مصرفی، آب، برق، گاز ونگهداری و تعمیر و… ازجمله هزینه های زیاد چنین اماکنی است که باید برای ارائه خدمات بهتر، به موقع پرداخت شود و خدمات ویژه و بهتر؛ بستگی به وضعیت مالی و پشتیبانی دارد که این مراکز را یاری نمایند. اما باید پذیرفت که این اماکن به عنوان یک نماد تاثیر گذار در ذهن همه مهمانان و رهگذران به استان ماست و تاثیر خود را به بهترین وجه خواهد گذاشت. بیایید، نما و نمادی زیبا از اماکن مدهبی و تفریحی استان خود، با داشتن همه منابع طبیعی بکر و تاریخی خود در ذهن گردشگران، مهمانان و مسافران و حتی همه کسانی که برای اولین بار قدم به استان ما می گذارند، به نیکی و بهترین وجه به یادگار بگذاریم، اماکن بین راهی و ورودی شهرها، از جمله جاذبه های کلیدی و تاثیر گذاری هستند که ابتدا در ذهن هر بیننده ای برای اولین بار شکل می گیردو این موضوع را تحقیقات علمی تایید کرده است. همواره دیگران؛ شهر، منزل، خانه، سازمان، کارگاه و شرکت و…. ما را به گونه ای قضاوت می کنند که در اولین لحظه، تصاویر و یا تصویری از این موارد را در ذهن خود عکاسی کردند و بر همین اساس درآینده و برای خود و دیگران ما را قضاوت می کنند و این یک قانون علمی است .پس بیایید همه، انجام وظیفه کنیم که خداوند خود؛ جمیل و ناظر برهمه امور است.

ضمنا تصاویر ریادی از بسته بودن و نبود امکانات حداقلی از این مسجد گرفته شده که ارائه آنها را خود گویای این موضوع است.

دانشجوی دکتری مدیریت آموزشی
منبع: کبنانیوز
انتهای پیام/م.ن