به گزارش پایگاه اطلاع رسانی چهارفصل؛ در پی سانحه سقوط هواپیمای تهران_یاسوج در 29 بهمن ماه سال جاری که به جان باختن دهها تن از هموطنان عزیزمان در ارتفاع 4000 متری رشته کوه دنا منجر گردید هنوز نوای ناله های بازماندگانی را می شنویم که از سر سوز در فراق عزیزان جدا افتاده از قصه زندگی زجه می زنند. بازماندگانی که هنوز چشم براه امدادگرانی هستند تا با سرازیر شدن از این گردنه های صعب العبور خبر بازگشت عزیزانشان را به ارمغان بیاورند تا در این ره آورد مشتاق گونه بار دیگر دیدگانشان به پیکرهایی بیفتد که روزهاست در زیر برف های دنا مدفون گشته اند.

داستان حزن انگیز مردانی را باید بسراییم که بیش از دو هفته است با کوله پشتی های پر از درد و غم دل به کوههایی می سپارند تا پس از طی یک مسافت طاقت فرسا همان کوله پشتی ها را مملو ار اعضاء پیکرهایی به پایین کوه منتقل نمایند که صدها و حتی هزاران چشم انتظار به آن دل بسته اند.

شاید در تاریخ زندگی گروه عملیات امداد و نجات تا به حال به چنین صحنه های دلخراشی نرسیده باشند که بیرون آوردن پیکرهای جان باختگان تا این حد به درازا کشیده باشد و مجبور باشند به هر زحمتی و به هر طریقی د رپایان هر روز کار تفحص و تلاش طاقت فرسا به امید همان کوله پشتی باشند که امیدوارند در پایان این تراژدی غم انگیز خالی به پایین کوه منتقل نشود.

همه ما انسانها به امید زنده هستیم و برای زندگی کردن هیچگاه نمی توان افق امید را از زندگی مان حذف نماییم و هر روز به دنبال نقطه هایی از این چشم انداز رو به آینده ای هستیم تا بتوانیم با آن به فردایی دیگر امیدوار گردیم. جایگاه انسانها در نقش امید به آینده آنقدر ملموس است که اگر واژه امید را به تنهایی از صحنه کارزار زندگی مان حذف نماییم بدون تردید در این اتراق گاه فانی همه زندگی دنیوی مان را خواهیم باخت.

حال مردمانی از جنس اندیشه و خدمت در قالب تیم های امدادی هر ورز به کوه دنا صعود می کنند تا با همه دل نگرانی ها و سختی کار بتوانند در پایان این غروب های غم انگیز اجساد عزیزانی را د رکوله پشتی های خود به پایین حمل نمایند تا بتوانند ذره ای از ماتم بازماندگان این سانحه جانگداز را بکاهند. بازماندگانی که دیگر چیزی برای باختن ندارند و برای آخرین لحظه های این دل نگرانی امید به بازگشت پیکرهای بسته اند تا شاید در کنار آنها بتوانند تسکین بیابند.

این ماجرای غم انگیز از لحظه ای کلید خورد که خبرهای ضد و نقیضی از خارج شدن هواپیمای تهران_یاسوج از راهدار مخابره می شد و در این هیاهوی رسانه ای هر لحظه بر دل پریشانی بازماندگان این سانحه افزوده می گردید. اخباری که صحت و سقم آن از مرز 48 ساعت گذشت و در یک فراخوان امداد و نجات توسط یگانها و سازمان های مختلف بالاخره اوج حسرت و ماتم سرایی در ارتفاع 4000 متری دنا رقم خورد.

خبرهایی که با شک و تردید اهالی مردمان با عاطفه ایران بخصوص مردم خونگرم کهگیلویه و بویراحمد را بیش از پیش به شبهه و تردید می انداخت و همه ایران چندین بار این اخبار را از رسانه های ملی و مجازی چندین بار شنیدند و باز تکذیب می شد.

(در تازه ترین خبرها رئیس جمعیت هلال احمر سمیرم از اعزام پهپاد برای شناسایی محل سقوط هواپیمای تهران-یاسوج خبر داده است. وضعیت هوایی منطقه ابری و همراه با باد گزارش شده است که در ارتفاعات با بارش برف همراه است و هلیکوپترها نتوانسته اند در منطقه مورد نظر پرواز کنند.

در پی مراجعه خانواده های مسافران پرواز تهران-یاسوج به فرودگاه مهرآباد، از صبح روز یک شنبه خانواده سرنشینان هواپیمای سقوط کرده در  مهرآباد مستقر شده اند.

بر اساس ارزیابی های اولیه، محل سقوط هواپیمای تهران - یاسوج در روستای بیده از توابع پادنای سمیرم، منطقه ای کوهستانی و صعب العبور است و امکان اعزام آمبولانس به آنجا وجود ندارد؛ با این وجود با بالگرد امداد هوایی عازم محل سقوط هواپیما هستیم تا شرایط محل بررسی شود.

تعدادی از خانواده های مسافران هواپیمای تهران-یاسوج در فرودگاه یاسوج جمع شده اند تا پیگیر ماجرای سقوط این هواپیما باشند.)

بالاخره بعد از 72 ساعت تلاش شبانه روزی تیم های امداد و عملیات نجات سازمان های مختلف از طریق زمین و هوا، لاشه هواپیمایی آسمان تهران_یاسوج در سخت ترین گردنه زندگی عمر پیدا گردید تا شاهد بال گشودن دهها کبوتر سبکبالی باشیم که تا رسیدن به آشیانه کمتر از ده دقیقه فاصله داشتند.

و اکنون قریب به 15 روز شاهد روایت داستانی هستیم از جنس ناله و افغانی که گروه های امداد و نجات هر روز شاهد مرور آن هستند تا با کوله پشتی های پر از غم از کوه دنا سرازیر شوند و بارقه امید را در نگاه دلواپسان این قصه جانکاه روشن نمایند. براستی این رواین گری امدادگران تا کی و چه موقع با وجود این صحنه های دلخراش در اذهانشان پایدار خواهد ماند!؟

انتهای پیام /