به گزارش پایگاه اطلاع رسانی چهارفصل؛ منابع طبیعی یکی از بزرگترین پروژه های خدادادی است که برای بهتر زیستن بشریت آفریده شده است تا بندگان این سرزمین در پرتو نعمات الهی به زندگانی بپردازند. وجود طبیعت بکر خدادادی بر پهن دشت ایران زمین از لحاظ تنوع و اقلیم گوناگون، کشور را در راس یکی از مناطق منحصر بفرد جهان قرار داده است که همین وجه تمایز می تواند بر اهمیت حفظ و صیانت منابع طبیعی بیش از پیش مورد تاکید قرار گیرد.

آنچه در این بین بر اهمیت حفظ منابع طبیعی می افزاید این است که کره زمین هرساله بر گرمی آن افزوده می شود و بحران گرد و خاک و ریزگردها امان مردم ایران بخصوص جنوب کشور ربوده است. خشک شدن تالاب ها و همینطور چشمه ساران و رودخانه در اثر کمبود نزولات آسمانی در کنار تخریب منابع طبیعی موجب شده است که طبیعت بکر و خدادای ایران با چالش عظیمی روبرو و هر روز بیش ار پیش به زوال و نابودی پیش برود.

با همه این اوصاف و تفاسیر چه مب توان در فراق این طبیعت زیبا سرود که باید ناله سر داد و همنوا با درختان سوخته و تبر خورده دست های کینه توز مجال نفس کشیدن را در این اوضاع و احوال از ما می گیرند. کمبود امکانات و عدم نیروهای لازمسازمان منابع طبیعی و همینطور عدم فرهنگ استفاده درست از این منابع خدادادی دلیلی بر کم شدن وسعت طبیعت سرسبزی است که همواره در ضرب تیشه دشمنان این طبیعت در حال جان کندن است.

شاید یکی از دلایل موجه و قابل تفسیر این معضل را باید در سازمان منابع طبیعی بیابیم که با ادغام در وزارت جهاد کشاورزی رمق خود را از دست داده است و همواره به دلیل انزوای تحمیلی از سوی سیاست طلبان دیگر نایی برای صیانت از طبیعتی را ندارد که این روزها در حال زوال و نابودی است.

در همین رابطه محمد درویش عضو هیئت موسسه تحقیقات جنگل ها و مراتع کشور در خصوص تفکیک وظایف سازمان حفاظت از محیط زیست و سازمان جنگل ها و مراتع کشور گفت: اگر به گذشته نگاه کنیم یکی از طلایی ترین دوران هایی که منابع طبیعی و محیط زیست تجربه کرده است، به دهه ۵۰ بر می گردد یعنی زمانی که وزارت منابع طبیعی مستقلی بود و سازمان حفاظت محیط زیست پر قدرتی نیز داشتیم.

وی اضافه کرد: اغلب قوانینی که در کشور به تصویب رسیده و هنوز هم اجرا می شود، مربوط به همان دوران هستند که این قوانین حافظ منابع طبیعی کشور است. 

عضو هیئت موسسه تحقیقات جنگل ها و مراتع کشور در رابطه با انحلال منابع طبیعی و ادغام آن با دستگاه اجرایی، عنوان داشت: وزارت کشاورزی به دلیل ماهیت خود به منابع طبیعی به شکل استثمار گرانه نگاه می کند یعنی منابع طبیعی را مانند یک تکه گوشت می بیند که از آن استفاده کند و به ذینفعان خود بدهد.

وی تصریح داشت: متاسفانه در همه دولت ها، ملاحظات منابع طبیعی در اولویت دوم و سوم قرار داشته است و به نظر می رسد، راه نجات منابع طبعیی، تشکیل وزارت منابع طبیعی کشور است. بنده طرفدار ادغام منابع طبیعی و محیط زیست نیستم زیرا همین الان نیز وزن این دو سازمان کم است و اگر ادغام شوند، فقط یک رای در هیئت دولت می ماند.

ارجمندی در ادامه با تائید این موضوع که بهترین دوران منابع طبیعی در دوران وجود وزارت منابع طبیعی بود، گفت: در حال حاضر شکل سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری کشور به شکل وزارت خانه ای اداره می شود زیرا شورای معاونین دارد اما زیر نظر وزارت جهاد کشاورزی است.

عضو هیئت مدیره متخصصین محیط زیست ایران بیان داشت: اگر به منابع طبیعی در داخل وزارت جهاد کشاورزی توجه شود، شاید یک روزی منابع طبیعی به صورت مستقل عمل کند. نباید فراموش کنیم که بخش کشاورزی از منابع طبیعی استفاده می کند و شاید خیلی مطلوب نباشد که زیر نظر وزارت کشاورزی باشد.

به هرحال؛ به نظر می رسد برای یک سازمان قوی و منسجم که از منابع طبیعی حفاظت نماید باید به دور از سیاست های دور میزی که فی الحال سازمان منابع طبیعی در حالت سایه روشن وزارت جهادکشاورزی قرار دارد، راه را برای خب دیدن و بهتر بهره وری از پتانسیل این سازمان در جهت سالم نگه داشتن طبیعت بکار بندیم و برای این سازمان کم رمق با تدابیر دولتمردان افقی بهتر و روشن تعریف نماییم و آن را از حالت رخوت و کسالت در اثر کمبود امکانات لازم بیرون آوریم.

انتهای پیام /