بیاره از شمال به سی سخت و از جنوب به روستای هدف گردشگری کَریَک می‌رسد. شغل بیشتر مردم این روستا کشاورزی است. با توجه به اقلیم خوب منطقه محصولاتی چون سیب، انار، انگور و گردو از باغ‌های این روستا برداشت می‌شود.

در وجه تسمیه بیاره قدیمی ها چنین می گویند که این روستای زیبا و سر سبز در گذشته به خاطر کاشت گندم های بهاره، «بهاره» نام داشت، امروز «بیاره» گفته می شود.

یکی از موضوعات مورد توجه در خصوص روستای بیاره سنگی است که محلی ها به آن «بردقلیتی» می گویند.

داستان این سنگ که افراد قدیمی آن را اساس تشکیل روستا می خوانند این گونه بیان شده که در دروان قدیم یکی از اهالی روستای کَریَک  (Karyak) با خانواده اش از محل فعلی این روستا رد می شده و متوجه می شوند که سنگ بزرگی در روستا وجود دارد. آن ها در کنار این سنگ اسکان می یابند و این محل را جای خوبی برای زندگی کردن می یابند. این خانواده متوجه شدند که این محل، آب و هوای خوبی دارد پس در همان جا ماندگار شدند.

کم کم چند خانواده دیگر از اقوام  آن ها نیز در این محل ساکن شدند و در فصل بهار گندم هایی به نام بهاره می کاشتند و وقتی دیدند که هم وضع کشاورزی و هم آب و هوا مناسب است، دکم کم هر کدام از ساکنان منطقه، 2 و 3 خانواده از اقوامشان را نزد خود بردند.

یعنی ابتدایی ترین افراد از 1 خانواده به 6 یا 7 خانواده رسید که همۀ این افراد در اطراف آن سنگ بزرگ سکونت داشتند و این گونه به بهانۀ آن سنگ بزرگ بود که روستای بیاره ِ کنونی با 108 خانوار همچنان آباد است.

در دوران گذشته به خاطر نبود امنیت که به دنبال حضور خان ها و کدخداها بود، در بالای آن سنگ بزرگ اتاق کوچکی برای محافظت از دِه ساخته شد و مردان روستا شب ها برای کشیک دادن به روی آن می رفتند.

این قلعه ی کوچک، دارای یک اتاقک سرپوشیده بود و در روی هر دیواره ی آن چند سوراخ برای دیدن بیرون و عبور تفنگ‌های خود به سمت خارج درست کرده بودند.

هنوز هم در شب هایی مثل 22 بهمن جوانان روستا بر روی آن قلعه می روند و آتش روشن می کنند و الله اکبر می گویند.

دژ قدیمی «بردقلیتی» که روزی برای نگهبانی از روستا ساخته شد یکی از یادگاران قدیمی روستای بیاره در شهرستان دنا است که از دهه 30 تا کنون شاهد خوشی ها و ناخوشی های این منطقه است.

مردم قدیمی ده می گویند این سنگ بزرگ در زمانهای قدیم از کوه مشرف بر این روستا جدا شده و به مرکز روستا رسیده به خاطر تسلط بر کل روستای بیاره به یک دژ تمام عیار تبدیل شد. آن ها ادعا می کنند مردم روستا خانه های خود را نزدیک به این دژ می ساختند تا از تعرض بیگانگان و دزدان در امان باشند.

به گفته اهای این روستای توریستی، ساخت این دژ به سال ۱۳۱۰ بر می گردد که در ابتدا با اندود گل و سنگ ساخته شده بود و بعدها برای استقامت بیشتر با گچ و سنگ باز سازی شد. در آن زمان هر شب سه نفر از مردم روستا که اسلحه برنو به همراه داشتند با استقرار در این دژ مسئول نگهبانی از روستا بودند.

به خاطر شرایط خاص این سنگ امکان رفتن بر روی دژ غیر ممکن بود و این کار با استفاده از پله صورت می گرفت. حالا که سال ها از آن روزها می گذرد، موضوع جالبی در خصوص «بردقلیتی»، هم چنان توجه مردم این روستا را به خود جلب می کند و آن رویش یک درخت خودرو به نام بنه در اتاقک نگهبانی بردقلیتی است.

این درخت در حالی بر روی این سنگ عظیم الجثه رشد کرده که صخره ذکر شده 6 متر ارتفاع دارد و درخت برای رساندن ریشه های خود به خاک در حال حرکت میان صخره است.

نکته جالب آن جا است که این درخت دقیقاً در محل استقرار نگهبان روییده و انگار یادبودی است برای نگهبانانی که شب ها تا صبح در سرما و گرما در این مکان می ایستاده و از روستا نگهبانی می دادند. مردانی که امروز دیگر زنده نیستند و این درخت یادبود آن ها است.

گزارش:مهران کرمی

انتهای پیام/گ