شرکت کنندگان این برنامه که متشکل از 2 زن و 2 مرد بودند با انتقاد از عدم حضور زنان در استادیوم ها ابراز داشتند : "در همه جای دنیا حضور زنان در استادیوم ها بلامانع است اما در ایران هنوز فرهنگ حضور زنان در استادیوم ها فراهم نشده است."

ناگفته نماند در این برنامه، یکی از شرکت کنندگان با ابراز نظر مخالف خود، گفت: "اگر مادر و خواهر من بخواهند بروند استادیوم، من مانع می شوم زیرا در هیجانات بازی حرفهایی رد و بدل می شود که من صلاح نمیدانم ناموس من در آن فضا باشد."

تمایل گردانندگان شبکه من و تو برای ورود به موضوعات غیرقانونی در ایران و انحراف بحث به این موارد بر سر میز غذا که اغلب جای گفتگوهای عادی و صمیمانه است، مساله ای نیست که تازگی داشته باشد.

هدف از این کار زیر سوال بردن تمام خطوط قانونی، اخلاقی و شرعی است که در هر کشوری از احترام ویژه برخوردار است و افراد ملزم به رعایت آنند.

بویژه عوامل من و تو و کسانی که سر میز غذا حاضر می شوند اغلب در کشورهای غربی زندگی می کنند که فرهنگ عمومی آن قانون شکنی را برنمی تابد اما با این حال تلاش می کنند در تمامی برنامه ها مردم را به تقابل با قانون، هنجارها و عرف جامعه بکشانند و از روحیه مردم ایران روحیه ای قانون شکن و قانون گریز بسازند.

به گمان این عده شاید این تبعیض و ظلم بزرگی است که بر زنان رفته است مدعی هستند اشتیاق دختران جوان به فوتبال اگر بیش‌تر از پسران نباشد، کم‌تر نیست.

کاملا پیداست که این ادعا خلاف وجدان و داده‌های آمارها، خلاف اقتضای طبیعی جسم و روح لطیف بانوان است. حتی در کشورهای غربی نیز چنین چیزی دیده نمی‌شود؛ نه به‌عنوان بازیکن و نه به‌عنوان تماشاگر.

اختلاف بر سر موانع و مشکلاتی است که این عمل برای بانوان و نیز مردان به دنبال دارد.

از طرفی حضور زنان در ورزشگاه‌های مختلف در سراسر دنیا با شرایط مختلف، نباید الگوی عملی ما قرار گیرد. کارهای بسیاری در دنیا انجام می‌شود که با ارزش‌ها و عقاید و فرهنگ جامعه‌ی دینی و ایرانی ما سازگار نیست؛ بنابراین، وجود اختلاط در سرتاسر دنیا هم، دلیلی برای پذیرش و امضای ما نمی‌شود. چرا ما باید دنباله‌رو و مقلّد آنان باشیم؟! چرا آنان نباید پیرو تفکّر و عمل صحیح و معقول ما در این زمینه باشند!؟

چه فرقی میان دختر و پسر وجود دارد. فرق آنها فقط فیزیکی است نه انسانی!

اختلاف مرد و زن در زمینه‌های مختلف است. هم تفاوت‌های جسمی و فیزیولوژی دارند و هم اختلافات روحی و عاطفی؛ ضمن این‌که هر دو جنس در اصل انسانیت شریک‌اند. تفاوت‌های دو قشر امری است که در کتب مختلف علمی و روان‌شناسی و پزشکی و نیز منابع دینی آمده است و این‌جا مجال ذکر آنها نیست.

اما همین تفاوت‌ها موجب کارکردها و نقش‌ها و انتظارات مختلفی در مرد و زن است. دقیقاً به همین دلیل است که ما با حضور زن با جسم و روح لطیف در جمع مردان و دیدن فوتبال آنها مخالف هستیم؛ و الا صرف بازی کردن زنان، چه فوتبال و چه والیبال و بسکتبال یا شنا و چه تماشای آنان در جمع خاص خودشان، هیچ‌کدام منع شرعی و عقلی ندارد.

کسی نگفته است در استادیوم مخصوص بانوان که خودشان بازی می‌کنند، زنان وارد نشوند و حق اوّلیه‌ی خود را اعمال نکنند؛ بلکه ادعا و توقع این است که چنان‌که حضور مردان در استادیوم خاص زنان که با پوشش مناسب ورزشی در آن حضور دارند، صحیح نیست، متقابلاً حضور زنان نیز در استادیوم خاص آقایان و بازی‌کنان مرد صحیح نیست.

نکته‌ قابل توجه دیگر آن است که متأسفانه گاهی جو و شرایط ورزشگاه چنان نامناسب و همراه با کلمات مستهجن و رکیک و حرکات ناشایست و خشونت و آتش‌افروزی و.... است که پدران و مادران دلسوز و عاقل حتی راضی نمی‌شوند پسران جوان آنها به این محیط وارد شوند، چه رسد به دختران پاک و معصومی که بیش‌تر در معرض آسیب هستند.

آیا نشستن این افراد در منزل و در کنار پدر و مادر و تماشا از طریق تلوزیون، اشکال و ضرری دارد که با محرّک‌های مختلف، سعی در کشاندن آنها به خیابان و ورزشگاه و ایجاد مشکلات بعدی داریم. اگر هم قصد بازی دارند، هر قشری در محیط مناسب خود و با دوستان خود بازی خواهد کرد.

نکته‌ی دیگری که مدافعان حضور زنان در ورزشگاه‌های مردان ذکر می‌کنند این است که حضور زنان و خانواده‌ها هم موجب تشویق بازیکنان می‌شود و هم اگر همه‌ی جوانان به ناموس دیگران احترام بگذارند، بسیاری از ناهنجاری‌ها و فحش‌ها و.... کاسته خواهد شد.

در این خصوص نیز ملاحظاتی وجود دارد: چگونه حضور زن و فرزند و پیر و جوان در کوچه و خیابان مانع کار خلاف و ناهنجار نمی‌شود، اما در ورزشگاه حضور زنان، مانع انجام کار خلاف می‌شود؟! گذشته از این کارهای خلافی را که از خود زنان و دختران جوان، آن هم موقع احساسات و تزاحمات سر می‌زند، نباید از نظر دور داشت. رابعاً، در ورزشگاه‌های مختلط دنیا، این حضور مانع زشتی‌ها نشده است.

مدافعین حضور زنان نیز بعضی شرایط فعلی را مناسب برای این امر نمی‌دانند. وقتی برگزاری مسابقات، مخصوصاً دیدارهای حساس، معمولاً با دعوا، شیشه شکستن، ناسزاگویی، فشار جمعیت و حرکات ناشایست، پرتاب نارنجک و امثال این امور خشن است، آیا عقل و منطق سلیم می‌پذیرد که ما همسران و خواهران و مادران خود را به این وادی بکشانیم؟!

آیا این احقاق حقّ زمین مانده‌ی زنان است؟

انتهای پیام/گ