اولین ترم را با یک درس تجدیدی پشت سر گذاشت. باطل تمام به شدت احمق بود، شاید تعجب کنید او بعد از ۴ ترم، که تقریبا یکی در میان مشروط می شد، بعد از اینکه اختلافات خانوادگی پدر و مادرش که خیلی هم عادی بود، این اختلافات اصلا شدید نبود و شاید برای هر کسی در هر خانوده ای به وجود بیاید، دست به کار عجیبی زد: بلی خودکشی! چندین قرص خورد و بعد از اینکه بچه ها فهمیدند باطل تمام را به بیمارستان رساندند و از مرگ نجات یافت. او بعد از این حماقت تمام عیارش می گفت: من می دانستم نمی میرم! برای همین قرص خوردم!!! باطل تمام برای خود قدرت پیش بینی قوی متصور بود و آینده را همواره سیاه می دید اما در این یک مورد یعنی خودکشی، آخرش نفهمیدم چرا می گفت؛ می دانستم زنده می مانم؟!!

باطل تمام در ترم های بعد هم به ول انگاری و فضولی های علافانه و باطلانه در دانشکده با دوستان باطل نژاد خود و نشر و گسترش نا امیدی و سیه روزی همت گماشت و درس هایش را یکی در میان می افتاد و با تقلب چندتایی را قبول می شد. بعدها فهمیدم باطل تمام علاقه زیادی به دیدن فیلم دارد او حتی یک بار به بچه ها گفته بود: زندگی را فیلم می داند… شاید فکر می کرد می تواند آخر فیلم خودکشی خود را حدس بزند!!! نمی دانم… او یک بیمار روانی بود یا یک احمق نا امید افسرده؟ البته مطمئنم او یک ناامید تمام عیار بود که مدام به دیگران می گفت من هیچی نیستم، تو هیچی نیستی و ما هیچی نمی شیم… او آقای هیچ و پوچ بود!

بعضی وقت ها با فضولی هایش برای خودش دردسر درست می کرد. جالب اینجاست باطل تمام نا امید قصه ما از فیلم ها تنها رؤیاپردازی های نا امیدانه را درک می کرد و بس. او خیال می کرد باید مقدمات زیادی انجام شود تا کارها ردیف شود و آدم موفق شود. او اصلا تلاشی نمی کرد، تنها تقلب می کرد و از بقیه تقلب می خواست. اوضاع و احوال  باطل همین طور ادامه پیدا کرد. سرانجام تمام درس هایش را ناپلئونی و با تقلب گذراند و هرگز نتوانست به معدلی بهتر از ۱۲ دست پیدا کند و بعد از ۵ سال و نیم فارغ التحصیل مهندسی مکانیک شد.

می پرسید باطل الآن چه می کند؟! باطل را هفته پیش در خیابان با سر و وضعی عجیب دیدم. او مثل تعویض روغنی ها لباس یکسره سبز رنگی پوشیده بود. از او پرسیدم چه طور است و چرا این لباس ها را پوشیده است در جوابم گفت وضعش بد است و در یک نمایندگی ماشین های سنگین مثل یک شاگرد مکانیک کار می کند و روزگار می گذراند. باطل باطل تمام کمی پیر شده بود و موهایش ریخته بود و کمی کچل شده بود.

راستش را بخواهید بعضی ها مثل اینکه ذاتا ناامیدند و نمی دانم چرا هیچ تغییری نمی کنند. آدم های ضعیف الایمان و افسرده و ناامید بزرگترین بلا برای خود و خانواده و حتی دوستانشان هستند. قطعا باید از این افراد دوری کرد و از سیه بینی و سیه روزی دوری جست. واقعا این افراد بلا و آفت زندگی هستند. هیچ کاری نیست که با توکل به خدا و تلاش و پشتکار به مقصد نرسد، امید به آینده ای روشنه که باعث انگیزه شده و برای تلاش برای زندگی نو و شاد انسان رو به حرکت و تکاپو وا می داره. امیدوارم همه ما پیروی اهل بیت باشیم و از پندهای این بزرگواران استفاده کافی ببریم، به یاد حدیث مولا علی (ع) می افتم که می گوید:«بزرگترین بلا ناامیدی است»

______________________

انتهای پیام/گ